“Ik heb vorig jaar meegedaan met een 25kg stang, ik wil dit jaar echt een zwaardere stang! Ik wil een stang van 30kg.” Hier spreekt mijn ego, deze wil ‘bewijzen’ dat ik sterker ben dan vorig jaar met Crossfit voor Gijsje, een jaarlijks evenement bij onze crossfitbox. Maar je bent herstellende van een elleboogbessure! 2 schijfjes erbij naar 30kg is het dat waard om 3 weken terug in herstel te gaan?? Voor wie Simone? Denk je echt dat iemand weet wat jij voor gewicht vorig jaar had? Of dat het überhaupt iemand wat kan schelen?
Die elleboogblessure was er langzaam ingeslopen; licht zeurende pijn. Een week veel in het rek hangen en zware gewichten tillen, maakten het veel erger. Zal vanzelf wel over gaan…dacht ik, zoals iedereen dat weleens denkt/hoopt. Relatieve rust, aangegeven bij de coaches, balen, weer een blessure! Lekkere fysio, kan zelf niet eens voelen dat ze te veel doet. Niet hangen, geen zware stangen, alles met knijpkracht vermijden. “Weer aangepast, weer anders, wat zullen de anderen wel weer niet van me denken, zullen wel last van me hebben omdat ik ze op houd.” Dit is mijn onzekerheid die hier spreekt. Niemand heeft last van mij, zij kunnen allemaal gewoon hun ding doen, lekker zwaar tillen, pull-ups, toes to bar etc denk ik kattig. Ik baal, ik voel me bleuh, en niemand kan daar iets aan doen.
Na 2 weken relatieve rust, rek en specifieke oefeningen ter ondersteuning van de peesfunctie, wordt het niet minder. “Je weet wat je moet doen”, zegt mijn verstand. Echte rust, shockwave, dit betekent hulp vragen aan collega en dus echt toegeven dat je geblesseerd bent. En dat ik crossfit even op lager pitje moet zetten. Dit is lastig, juist omdat ik sinds ik meer sport mezelf fitter, sterker en veel fijner voel. Maar goed, ik weet dat het nodig is. Op de echo die mijn collega maakt is nog niks bijzonders te zien, we maken een plan van aanpak. Eindelijk na een paar weken ben ik nagenoeg pijnvrij. Ik kan rustig aan gaan opbouwen. En toen was daar dus Crossfit voor Gijsje…
Ik hoor het mezelf zeggen als vorm van excuus: “Ja, ik heb hetzelfde gewicht als vorig jaar, ben herstellende van een elleboogblessure… SERIOUSLY… WHO CARES?! Waarom vind je het belangrijk dit te vertellen? Je crossfit omdat je het leuk, geweldig vindt, je sterker (ook mentaal), fitter, gezonder en ja, er ook slanker (geef maar toe Simone) van wordt. Je doet dit voor jou, niet voor de buren, niet voor vrienden, familie, manlief of kids en zelfs niet voor de coaches. Je doet het echt voor jezelf!
Tot het laatste moment stond ik te twijfelen, hoe idioot is dat! Het was heel druk in mijn hoofd. Uiteindelijk de enige juiste beslissing gemaakt; hetzelfde gewicht als waarmee ik vorig jaar ook Crossfit voor Gijsje gedaan had. Als ‘kadootje’ voor mijn mentale overwinning 3 minuten van mijn tijd af van vorig jaar. Zie je wel, toch fitter dan je vorig jaar was. Maar jongens, wat kan een mens een strijd voeren met en tegen zichzelf om maar niet af te willen gaan. Of zich te veel aantrekt van wat anderen misschien wel of niet van hem/haar zouden vinden. En wat het meest achterlijke is; de ander/omgeving couldn’t care less!! Deze is helemaal niet zo met jou bezig, zit in zijn eigen hoofd misschien wel net zo’n strijd te voeren of niet maar is gefocused op zijn eigen taak.
Doe wat voor jou goed is/voelt, je hoeft aan niemand wat uit te leggen of te verontschuldigen. De ene keer kun je wel zwaarder, de andere keer ga je lekker bewegen en dat is helemaal prima! Maar geldt dit niet voor het leven in het algemeen?
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
