Ik zie haar nog zitten, verslagen, boos maar vooral verdrietig en onmachtig. Dikke tranen biggelen over haar wangen. Ze zit in elkaar gedoken, zichzelf beschermend, haar blik is glazig en naar binnen gekeerd. Het liefst zou ze nu iemand hebben die een arm om haar heen slaat. Die zou nog niet eens iets hoeven zeggen, er alleen maar zijn, voor haar. Iemand die even bij haar zit, nu ze zich zo voelt. Maar ze is alleen, ze is sowieso niet iemand die snel de hulp van een ander zal vragen. Laat staan nu zo, helemaal in tranen, zo open en kwetsbaar, ze kijkt wel uit. Ze kan het best allemaal zelf. Als kind al was ze stoer en zelfstandig, was ze lief voor iedereen maar vergat ze zichzelf. Ze voelt zich bedrogen, alsof er een mes in mijn rug is gestoken, zal ze later zeggen. Ongeloof dat iemand haar zoiets heeft kunnen aandoen. Maar ook boos, boos op zichzelf dat ze zo naïef is geweest door weer iemand zo toe te laten in haar leven. Ze dacht echt dat ze vriendinnen waren, vertrouwde haar compleet. Dacht dat ze hetzelfde doel en ideeën hadden, had ze dit dan allemaal fout aangevoeld en ingeschat?
Ik moet me herpakken, de volgende patiënt staat immers over 10 minuten binnen. Te laat om af te bellen. The show must go on, she can pull this one off! Gelukkig staan er nog maar 2 patiënten in de agenda voor vandaag, moet lukken. Met moeite fatsoeneer ik mijn rode, gezwollen ogen op het toilet. Hier valt alleen niks meer van te maken. Mijn patiënt komt binnen, gelukkig heb ik dit vaker gedaan. Ik lach door mijn verdriet heen en geef met een paar woorden uitleg over mijn verse, recent opgelopen wond. Gelukkig is dat voldoende voor deze dame en vraagt ze niet verder, want ik weet niet of ik dan mijn masker op had kunnen houden.
Ik ben met mijn hoofd niet echt bij de behandeling. “Wat heb ik gedaan? Wat had ik anders moeten of kunnen doen?” Altijd eerst de schuld of de oorzaak bij mezelf zoeken; ik ben niet goed genoeg om mee samen te werken, niet leuk genoeg om bij te zijn. Het stuk terug op alleen komt hier ook bij; Mezelf terugtrekken, stil, alleen, niemand nodig. Mijn hoofd maakt overuren, allerlei scenario’s van wat als… dan… Daarna komt ook de boosheid over deze patronen: Hoezo ga ik me verontschuldigen? Hoezo schaam ik mij dat als iemand mij zo’n rotstreek levert?
In deze tijd van het jaar komen de terugblikken. Het is bijna 4 jaar geleden dat ik de praktijk overnam. Op dit moment ben ik super trots en blij met het huidige team en de praktijk. Voor de buitenwereld kan het soms lijken dat ik het allemaal maar even doe. Powervrouw Simone, een stoer verhaal, naast gezin, studie ook een praktijk runnen. Ik ben mij hiervan bewust, maar ik kan je verzekeren dat ik geen super woman ben. De overname van de praktijk heeft de afgelopen jaren veelvuldig geschuurd ook heb ik er aardig wat blauwe plekken en deuken aan opgelopen. Met twijfel, doe ik het wel goed en ook, doe ik er wel goed aan?? Heb zelfs op een aantal momenten (waarvan bovenstaande verhaal er 1 van was) op het punt gestaan de praktijk op te geven. Als ik op de oude, stoere manier was door blijven gaan, alleen, had ik er wellicht ook niet zo bij gezeten. Inmiddels zoek ik wel mensen op voor steun, deel ik mijn vraagstukken, mijn angsten. Heb ik geleerd dat ik moet uitreiken en aangeven dat het niet goed met me gaat. Dat ik een arm om me heen heel fijn zou vinden, dat ik er behoefte aan heb om zomaar even vast gehouden te worden of een glas wijn en een luisterend oor.
Mijn vertrouwen in de mens is inmiddels weer hersteld en durf ik ondanks bovenstaande ervaring steeds meer te vertrouwen op naasten die zeggen dat het goed is. Dat ik dat zelf nog niet altijd zo voel, heeft zijn tijd nodig. Doordat ik dichter bij mijn gevoel blijf, verlies ik dat stoere, die bravoure meer en meer. Het maakt me veel kwetsbaarder, wat ik soms harstikke spannend vind. Maar het mooie is, doordat ik meer uitreik met mijn kwetsbaarheid lijken de contacten met de mensen om mij heen meer echt.
Dus al lijken sommige verhalen en keuzes nog zo stoer en laten ze je van de buitenkant geloven dat er nooit sprake is geweest van bloed, zweet en tranen, trap er niet in. Aan de meeste prestaties en keuzes zit een (heel) verhaal vast. Het verhaal dat niet iedereen kent (en hoeft te kennen) maar dat je wel heeft gevormd tot wie je nu bent.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
