[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”] Het is avond, kerst is voorbij, de kindjes liggen op bed en de meneer is naar de film. Het jaar loopt ten einde, ik zit aan de keukentafel en mijmer een beetje terug over het afgelopen jaar. Wat is er weer veel gebeurd, privé, maar ook op de praktijk. Het is al weer vijf jaar geleden dat ik de praktijk overnam en ik voel me blij, oprecht blij, trots en dankbaar.
Dit is het eerste jaar waarin ik oprecht minder ben gaan geven om de mening van anderen. Vind je het niet enorm kwetsbaar om zo over jezelf te schrijven? Je slingert het zo allemaal op het web, voor iedereen te lezen, zei iemand me laatst. Dat klopt, zei ik, ik vind het soms nog steeds rete spannend om iets te posten, vooral welke foto of welk plaatje ik erbij zet! Ik hield mezelf altijd voor dat ik een perfectionist was en dat ik nooit het perfecte plaatje erbij kon vinden of dat er altijd nog wel een woordje of een zinnetje beter kon in de tekst. Of dat ik niet wist waar over ik moest schrijven omdat er zo veel onderwerpen interessant waren dat ik niet kon kiezen. Inmiddels besef ik me dat dit allemaal excuses waren. Excuses die ook nog leuk klinken, want wie kan er nu iets tegen iemand hebben die het perfect wil doen?
Excuses om mezelf maar niet te hoeven laten zien, omdat ik bang ben wat die ander misschien van me vindt. Excuses omdat ik iemand anders zijn mening meer waardeer dan die van mezelf of van de mensen die het dichtst bij me staan. Dat was ook in het begin toen ik de praktijk overnam, ik was bang om te falen, wat zou men wel niet denken. Hierdoor heb ik mezelf de afgelopen jaren ook nauwelijks het gevoel van enig succes toegestaan. Er is immers altijd nog ruimte voor verbetering, de lat kan nooit hoog genoeg liggen, een herkenbaar patroon. En tevens een mooi excuus om je achter te verschuilen.
Als ik 1 iemand heb weten te inspireren het afgelopen jaar om uit zijn of haar comfort zone te stappen en zichzelf meer te durven laten zien, als ik 1 iemand heb weten te raken waardoor deze met meer echtheid of authenticiteit in het leven is komen te staan of meer in verbinding met zichzelf en/of anderen is gekomen en hier gelukkiger door is geworden, dan zou ik al gelukkig zijn en daar blijf ik voor schrijven. Veel mensen herkennen (delen) van de verhalen die ik schrijf. Ik heb altijd al veel geschreven, als kind al schreef ik wat ik mee maakte en hoe ik me daar bij voelde. Het ordende mijn gedachtestroom en bood daardoor vaak een ander perspectief. Als ik op die manier voor sommige mensen een inspiratie kan zijn om een beter voor zichzelf te gaan zorgen, minder bezig te zijn met de mening van anderen en meer te gaan vertrouwen op zichzelf waardoor ze meer zichzelf kunnen zijn, is dat super mooi!
Blik terug met mildheid, wees lief voor jezelf en anderen.[/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
