Je kunt horen zonder te luisteren.
Horen doen we met onze oren en ons verstand. We nemen informatie in ons op en scheiden ondertussen wat voor ons van belang is en de rest kunnen we vergeten. Je staat op de trein te wachten op perron 3a. Ting-dong-dong; “Goedendag, de trein van zeven uur achtenveertig naar Hilversum vanaf spoor 2 zal vandaag…” en de rest hoor je al niet meer want het is niet jouw trein.
“Die presentatie zag er goed uit.” Je collega A, waar je het goed mee kunt vinden, maakt je een compliment. Je voelt jezelf groeien. Die bevestiging doet iets met je. Collega B komt erbij staan en zegt exact hetzelfde: “Die presentatie zag er goed uit.” Twee collega’s, twee keer exact dezelfde woorden en toch voelt het heel verschillend.
Luisteren is voelvaardig horen. Luisteren doen we met onze oren, ons verstand én ons gevoel. Wat doet het met je als collega A je een compliment maakt? Je voelt je gezien, erkent, je wordt er blij van. En bij collega B? Die collega die op een of andere manier in je allergie zit. Op welke knoppen wordt er gedrukt als die je een compliment maakt? Wat vertelt afgunst je? Of wat maakt dat je die bevestiging wilt? Voelvaardigheden zijn te oefenen. Als je de tijd neemt om je gewaar te worden wat je ervaart en dit vervolgens bewust in kaart brengt, leer je steeds beter naar jezelf te luisteren.
Luisteren naar anderen heb ik als hulpverlener opnieuw moeten ontdekken. Ik luisterde altijd wel. Maar altijd met mijn eigen neiging om te hulp te schieten met oplossingen en adviezen. Dat had ik mezelf aangeleerd. Dat is ook waar ik dacht waar de meeste mensen bij mij voor kwamen, advies over hoe ze het beter hadden kunnen doen. Ik leerde luisteren met compassie, empathisch. Dat werkt helend, leerde ik. De juiste vragen stellen, stiltes laten vallen. Mensen laten praten over hun problemen en uitdagingen zodat ze zelf tot inzichten en oplossingen komen. Diep van binnen weten de meeste mensen wat ze te doen staat als ze er bij stilstaan, als hun denkproces niet onderbroken wordt door adviezen of oordelen van iemand anders.
Iemand die voor de eerste keer bij mij komt, verkeert vaak in een heftige emotie. Soms is deze stil en naar binnen gekeerd. Dat doet dan weer iets met mij, het zet me in mijn ‘doe-modus’. Mijn ‘Ik ga je redden en helpen en oplossingen aandragen-modus’. Maar daarmee help ik die ander niet, daarmee bevestig ik juist degene dat die niet de juiste keuze heeft gemaakt en dat ik het beter weet. Soms kan iemand even niet helder zien of denken, dan is het fijn als iemand gewoon naar je luistert zonder gelijk een antwoord klaar te hebben of jouw mening te geven. Maar gewoon te luisteren en er te zijn.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
