“Die en die vindt jou een barbie mama.” We zitten in de auto, ik kan de opmerking niet zo goed plaatsen en flap er het eerste uit wat in me opkomt: vindt hij mij zo mooi? “Nee, zijn moeder zegt dat jij een bàrbie bent!” De manier waarop hij het zegt, laat geen misverstand bestaan over dat barbie in deze geen compliment is. “Ze zegt dat jij nep bent en heel veel make-up op hebt en in het echt heus niet zo aardig bent.” Ik zie aan zijn snoetje in de achteruitkijkspiegel dat dit hem pijn doet. Zijn broer die naast hem zit wordt boos, hij heeft vaker al een aanvaring gehad met die en die en ik zie dat dit hem van binnen doet koken!
Ik herken het verdriet, dat eigenlijk verkapte woede is, én de woede van mijn zoon. Ik voel dat ik mijn kaken even flink op elkaar klem, dit is geen situatie om primair van alles te roepen. Ik weet immers beter, er is een verschil tussen opbouwende kritiek waarvan je kunt leren en hatelijk commentaar waar je niets aan hebt. Het is overduidelijk dat dit tot de laatste categorie behoord. Ik ken de moeder, ik weet dat ze het niet altijd makkelijk heeft. Ik wil het goede voorbeeld geven, ik vind dat er al genoeg haat en woede heerst in onze samenleving. Ik wil geen haat met haat vergelden. Soms is het beter om je kaken op elkaar te klemmen, tot 10 te tellen om te voorkomen dat je er iets uitflapt waar je later spijt van krijgt.
Als je niks leuks te zeggen hebt over iemand, zeg dan maar niks, zeg ik wel eens tegen de kinderen. Hoe makkelijk is het om (hatelijk) commentaar te leveren op iemand. Er wordt wat af gescholden op social media. We hebben ons een recht aangemeten, het recht om overal iets van te mogen vinden. Maar dat mag ik toch vínden? Ga je gang, je mag van mij overal iets van vinden, maar misschien kunnen we ons eens afvragen of dat wat we vinden ook altijd moeten ventileren. Of dat de wereld van ons commentaar een stukje mooier van wordt?
De jongens zijn het samen met hun zusje eens als die zegt dat er zeker een barbie van mij gemaakt zou moeten worden, wel eentje met íets dikkere billen dan hè mama?! Ze schieten met z’n drieen in de lach, heerlijk die kinderen!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
