Ik zat van de week bij een aantal sollicitatiegesprekken waarop een van de aanwezigen opmerkte dat ze blij was dat zij aan onze kant van de tafel zat en niet als sollicitant want we stelden toch best pittige vragen, vond zij. Ik ging daar op dat moment niet op in maar alles wees erop dat zij deze verdiepende vragen spannend vond. En dat is precies wat verdiepende vragen doen, het is spannend, het schuurt maar uiteindelijk ging het erom dat wij een zo compleet mogelijk beeld kregen van de kandidaten die voor ons zaten in de 45 minuten die we daar voor hadden.
Wij zaten daar aan die tafel met een missie, wij waren ‘legitiem’ vragen te stellen die er toe deden, door te vragen, zelfs te bevragen hoe een bepaalde situatie waarover verteld werd voelde en om dat meer uit te diepen. Nieuwsgierig naar de antwoorden, werd het een mooie mix tussen feitelijkheden, kennis, kunde en persoonlijkheid. Wat ik me realiseerde naar aanleiding van de opmerking over de spanning van de verdiepende vragen is hoe weinig mensen de diepte in durven te duiken tijdens een gesprek. Hoe ongemakkelijk we het vaak vinden om door te vragen. En ook hoe lastig we het vinden om iets te delen waar we minder trots op zijn van onszelf. Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren is dat juist iets delen van jezelf wat misschien wat kwetsbaar is, vaak de mooiste, verbindende gesprekken geeft. Als ik vertel over mijn nieuwste PR of hoe fantastisch mooi ik mijn nieuwe schoenen vind, is men blij voor mij maar verbind dit over het algemeen niet. Realiteit is dat er vaak over eigen PR’s of sportprestaties wordt begonnen of een verhaal over een schoenenwinkel oid wordt ingezet zodat het gesprek dan meer weg heeft van een debat dan van een dialoog.
Begrijp me niet verkeerd, ook ik maak me hier vaak genoeg ‘schuldig’ aan. Zit ik nog even wat te werken, de kids liggen op bed, komt de meneer bij me aan tafel zitten, klaar om even te kletsen. Hij vraagt me wat en ik luister met een half oor, bevestig wat murmelend, antwoord met ja of nee. Niet echt een fijne basis voor een goed gesprek. Er zijn een aantal grote verschillen tussen de meneer en mij, moet je weten. Een van de verschillen is dat ik het bijvoorbeeld heerlijk vind om na een lange werkdag even op mezelf te zijn; wat te schrijven, lezen, te meukelen. De meneer ziet de hele dag niemand buiten de kinderen, de focus op het werk en spreken met collega’s via de pc. En zo zitten er velen de afgelopen weken thuis te werken, afgeschermd van buiten. Onder hen mensen die echt alleen zitten. Mensen die contact missen, die het enkel met geschreven berichten of (beeld) bellen moeten doen. Dit gemis aan diepgang, echtheid en verbinding was waarschijnlijk voor de hele lockdown al sluimerend bij een groot deel van deze mensen aanwezig, alleen nu wordt het voor velen nog pijnlijker duidelijk. Het weinige oprechte contact dat er was, werd aan banden gelegd.
Alhoewel ik niet alleen ben thuis en nog genoeg mensen zie op 1,5 meter, heb ik last van ‘huidhonger’. Hiermee bedoel ik niet perse het tastbaar aanraken van de huid, al hoewel dit voor sommige mensen ook echt broodnodig is. Maar ik bedoel huidhonger als symbool voor verdieping, oprechte verbinding en wederkerig contact. Een echte aanraking komt binnen, die wordt gevoeld. Of dit nu een goede knuffel, een goede handdruk of een oprechte vraag is. Hoe merk ik dat het een ‘goede’ is? Een goede voel ik, die is oprecht, daarin reikt de ander naar mij uit en neemt zichzelf hierin mee. Geen waai waai luchtkus met een (vaak iets te luide) “Aaah, dát is láng geléden, wat leuk dat ik jóu híer zie!” Een ‘goede’ gaat ergens over, over een beweging maken naar de ander zonder jezelf te verliezen.
Hoe komt het toch dat we vaak bang zijn om deze (gevoels) beweging naar de ander te maken? En niet alleen nu door de 1,5 meter afstand. Daarvoor waren we ook al te druk (of meenden we in ieder geval dat we dit waren) en hadden we vaak geen geduld om door te vragen. Of kan het ons vaak ook niets schelen; Missen we vaak de oprechte interesse in de ander en voelen ons ongemakkelijk als we doorvragen op iemand zijn gevoelens of mening. Terwijl juist daar, in dat stuk op de snede van ongemak en oprechte interesse, er een mooi verdiepend gesprek zou kunnen plaatsvinden; Je nodigt iemand uit om hem of haar beter te leren kennen, om dichterbij iemand te komen. En ja, dat brengt risico’s met zich mee want misschien zit die ander daar helemaal niet op te wachten en wordt je mogelijk afgewezen en sta je alleen.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
