Daar staat ze dan, dapper, smaller en kleiner dan dat ik mij herinner. Ze is nog niet zo lang weduwe. Haar blik vangt me, uit de grond van haar hart zegt ze dat ze het niet meer weet. Dat het vorige week zo goed ging, dat ze dingen weer terug aan het oppakken was en nu… Een verscheurende “ik weet het niet meer”, haar ogen vochtig en achter de mijne prikken de tranen. Ik open mijn armen, ik weet het ook niet maar zal ik je even vasthouden? Ze verdwijnt in mijn armen en daar staan we dan samen. Voor mijn gevoel duurt het wel 5 minuten, in werkelijkheid nog geen 1. Ze komt op mijn uitnodiging op de bank liggen en ik raak haar haptisch aan; wat zo veel inhoudt als liefdevol, zoals je je kind met olie zou insmeren. Ik voel dat er een zachte, liefdevolle glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik raak haar benen ook nog op deze manier aan. Het is stil in de kamer maar verre van een ongemakkelijke stilte.
Ze komt staan, ze voelt zich steviger staan, sterker zegt ze. Rustiger ook. Mag ik volgende week nog een keer vraagt ze?
Soms zijn er niet zo veel woorden nodig…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
