Ik had gisteren een heftige ruzie met de meneer, iets met een opeenstapeling van irritaties, 24/7 met 5 mensen onder 1 dak. 2 volwassenen, 3 minimensen die allemaal een eigen leven hadden voor deze intelligente lock-down, met school, werk, sporten, vrienden, u kent het wel. Achteraf een goed verhaal, laten we daar maar van uitgaan! Er zijn tenslotte maar weinig situaties die vervelend waren waarvan ik tijdens dacht: ‘Goh, wat fijn, ik voel dat ik hier heel veel van leer, groei en ontwikkel”. Vaak voelen die situaties gewoon heftig tijdens en kun je achteraf nuanceren en soms ook nog ontzettend om jezelf lachen. Deze hele lockdown-situatie zou voor mij wel eens zo’n situatie kunnen zijn. Maar nu nog even niet.
Nu dus nog even noodgedwongen, for the greater course, 24/7 op elkaars lip. Een cocktail van onzekerheid, veranderingen, veel weerstand maar ook ruimte voor gezelligheid, gekkigheid en plezier. Ik lees fantastische verhalen over mooie nieuwe initiatieven; online cursussen, nieuwe work-shops, challenges, mensen die ineens aan yoga gaan doen en mediteren of überhaupt gaan sporten na jaren niks gedaan te hebben! Don’t get me wrong, ik vind het fantastisch voor al die mensen die een nieuwe roeping hebben gevonden, maar zo ver ben ik dus nog niet. Ik ben nog behoorlijk aan het struggelen met balans te vinden. Soms voel ik me het sterkste wijf van de wereld en soms voel ik me bambi op het ijs, balancerend. Gisteren dus een baaldag. Ik baalde van mijn nieuwe functie, het continue zorgen. Zorgen dat de kinderen hun schoolwerk doen, zorgen dat de kinderen uit elkaars haren blijven, zorgen voor het huishouden, zorgen voor…. Ik ben dus zo’n vrouw die daar geen voldoening uithaalt, dat zorgen. Nooit gedaan ook. Ik vind het fantastisch om een feestje te organiseren maar als alle gasten er zijn, wil ik het liefst met alle mensen lol maken en kletsen. “Daar staan de drankjes en de hapjes, voel je vrij om te pakken waar je zin in hebt”, zijn mijn woorden als begroeting.
Dat is dan ook precies wat ik vandaag gedaan heb; mezelf een ‘goede vrijdag’ gegeven. Vandaag een dagje niet zorgen, alles over boord; Geen rooster, geen schema, onbeperkt schermtijd even niet ‘perfect’ maar helemaal los en ook wel een beetje gek maar wel super gaaf, zei de jongste. De kinderen mogen vandaag zelf helemaal bepalen wat, wanneer en hoe ze alles doen. Ze hebben van de week een boodschappenlijst gemaakt en wij hebben daar bijna alles van gekocht. Ze hebben ontbeten met chips en verse jus met hun tablet op de bank. Er is chocola, snoep, casis, cola en nog meer snoep. Er zijn vandaag 3 regels: Je ruimt je eigen kots op, je komt niet bij me huilen met buikpijn én je gebruikt een schaaltje om uit te eten.
Een welkome afwisseling voor mijn eigen mentale gezondheid en die van hun in deze tijden van crisis en onzekerheid. Ik denk dat de kinderen op dit moment het meest genieten van mijn struggles! Ben benieuwd welke lessen zij hier van meenemen 😉
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
