Over piekeren en stront aan de knikker #powermom
Tot die tijd ging ik er met plezier naar toe, ongedwongen, nauwelijks voorbereiding, niks te brengen, niks te onthouden, totale vrijheid. Het kwam altijd op het moment zelf wel wat ik zou doen. Zo deed ik het al 6 maanden, met een stoel en een stok, beetje bewegen, lachen, in de maat, uit de maat, het maakte allemaal niet uit. Zo was het ook begonnen, die beweegclub. Daar heb ik van te voren allemaal niet over nagedacht, dat is gewoon als lolletje gestart, dat begint een keer, net als zo veel andere dingen die op mijn pad komen. Nooit bedacht, geen strategie. Het was aan het begin van de coronacrisis, de praktijk was gesloten en ik had tijd. Een dame uit het hofje was bij mij onder behandeling en popt op in mijn gedachten. En daar popte de eerste gedachte; Hé, die mensen, die blijven allemaal angstvallig binnen, zien niemand meer en bewegen ook niet meer. En daar besloot het spontaan in mijn hoofd: ik ga gewoon met een stoel en een stok daar staan.
Half september kondig ik aan dat 30 september de laatste keer is en dat we dit leuk gaan afsluiten. Ik roep spontaan dat ik appeltaart ga bakken. Dan escaleert het snel, slingers, sap en DE PERS. En toen werd het een ding! Er werden verwachtingen geschept, er moest worden voorbereid, ik moest dingen gaan meenemen, organiseren. Het vrijblijvende was er af en er kwam nog iets bij; ik ging me zorgen maken om de veiligheid van de mensen. Kon ik die met zoveel belangstelling wel waarborgen? Zou iedereen van buiten zich wel aan de 1,5meter houden? Het was al die maanden goed gegaan, ik zou het verschrikkelijk vinden als er nu iets zou gebeuren. Bam, daar waren de piekergedachten en kwam de controlezucht. Dus op het moment dat ik me zorgen ging maken om andere mensen, ik me verantwoordelijk ging voelen voor de situatie, ik controle wilde krijgen op de situatie waar ik geen vat op had, lag ik ’s avonds wakker in mijn bedje. Allerlei scenario’s te bedenken over ‘wat als…. dan….’ en ‘hoe zou ik moeten…’ Eigenlijk lig je te denken over hoe je de controle kunt krijgen over een situatie waar je totaal geen controle over hebt. Dingen lopen toch zoals ze lopen en laten we eerlijk zijn, dat is vaak toch niet zoals je in je hoofd al op 136 verschillende manieren hebt uitgewerkt.
In hapto woorden: Piekeren is een manier om je af te sluiten voor gevoelens van machteloosheid, angst of andere gevoelens die (onoplosbare) problemen met zich meebrengen. Op het moment dat er iets onverwachts gebeurd of je moet iets doen wat je nog nooit gedaan hebt, voelt het alsof je in het diepe wordt gegooid en je nog niet de vaardigheden van het zwemmen hebt geleerd. Dit kun je spannend vinden. Door je angstgevoelens, die we liever niet voelen, komen er patronen in actie; bij veel mensen is dat hard werken, oplossingen bedenken of scenario’s uitschrijven over hoe het mogelijk zou kunnen gaan om zo enige grip op de situatie te krijgen; Het zogenaamde piekervirus slaat toe. Heb je wel de vaardigheden of het vertrouwen in jezelf of het idee dat controle ook maar een illusie is, dan maakt het niet uit. Dan loopt het zoals het loopt ongeacht je tot in de puntjes uitgewerkte voorbereidingen en dan deal je er daar en dan mee.
Het doet me denken aan toen de kinderen nog klein waren. De middelste was 2 en ging 2 keer in de week naar de peuterspeelzaal, op dinsdag en vrijdagochtend. Dit waren altijd de meest stressvolle dagen, dan moest ik én een kleuter van 4 én een peuter van 2 én een baby van een paar maanden gewassen, gestreken, gegeten om 8.30 klaar hebben voor school. Het was een van de eerste keren dat de middelste naar de peuterspeelzaal ging. Ik wist, de winst zit hem in de voorbereiding; ik had ’s avonds de tafel al gedekt, kleertjes voor iedereen klaargelegd, was zelf op tijd opgestaan om eerst mezelf aan te kleden. Ik liep druk te doen, wilde op tijd komen, mopperde tegen de kinderen dat ze op moesten schieten want we kwamen te lahaat!! (ik zou niet zo’n moeder zijn die het allemaal niet kon organiseren…., toen had ik daar dus nog allerlei oordelen over, little did I know!) Dus toen ik om 8.20 de jongste alvast in de maxicosy in de auto had gezet en de jongens aanmaande om hun schoenen en jassen te pakken om naar school te gaan, was ik best een beetje trots! Totdat, u voelt hem al aankomen, ik de autodeur openmaakte en er een geur mijn neus binnendrong. Stront aan de knikker, letterlijker dan dit heb ik het nog nooit meegemaakt. Het was zo’n zure, penetrante lucht, de jongens begonnen spontaan te kokken. Nee, deze kon ik niet laten ‘tot ik de jongens had weggebracht’, daar moest nu iets mee! Op het moment dat ik de kleine dame uit haar maxicosy wil tillen, voel ik nattigheid. Ze zat tot haar nek toe vol! Daar ging mijn masterplan, mijn voorbereidingen, daar verdween het euforische gevoel, het gevoel van #powermom. Niks geen controle, gewoon dealen met wat zich aandiende en it wasn’t pretty ?
Wat een bijzondere wezens zijn wij mensen toch! We willen zo graag controle hebben, alles perfect regelen, plannen en vooral het gevoel van grip op de situatie hebben. We leggen ons maar moeilijk neer bij zaken die anders gaan dan gepland. Denken dat alles maakbaar is en houden onszelf dus ook verantwoordelijk als het anders loopt. Nou zijn mijn powermom ambities uiteraard niet te vergelijken met de ambities om carrière te maken of je droombaan te vinden. Valt mijn verantwoordelijkheidsgevoel om de bewoners van het hofje in het niet met de verantwoordelijkheid van de directeur van een miljoenenbedrijf, toch geeft het gevoel van alles onder controle hebben ons een goed gevoel, het gevoel van veiligheid, het gevoel dat we aan het roer staan; we are in charge! En aan de dezelfde kant kost het ons bakken energie. Zijn we er maar druk mee om alles er zo perfect mogelijk uit te laten zien, piekeren we om wat we hadden moeten doen, liggen we wakker om dingen die gaan komen en maken we ons zorgen om wat anderen ervan vinden. Wanneer lag jij voor het laatst wakker? En waarom was dit, was je misschien bang? Had je er controle over? Heeft het geholpen om alle scenario’s in je hoofd af te spelen? Kwam het precies zo uit als dat je had gepland?
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
