Met een brok in mijn keel en brandende ogen luister ik naar het intense verhaal van Martijn van defensie over verbinding, teamspirit en vechten voor de ander zodat iedereen veilig naar huis kan terugkeren. Dat gevoel, verbondenheid, samen, daadkracht, gaan voor elkaar, dat is precies waar ik voor sta, wat ik belangrijk vind in het leven en wat mij raakt.
Vandaag is Murph-day. En met Murph-day doen we de hero-workout, we herdenken our fallen heroes. Mijn eerste keer Murph, ik heb er voor getraind, ik heb een ‘strijdplan’, ik heb het gevoel dat ik er klaar voor ben. Dat wil zeggen, ik heb vertrouwen in mezelf, heb het gevoel ‘terug te kunnen vallen’ op mijn dieseltje. Ik ben namelijk niet snel en er zijn heel veel sterkere mensen dan ik maar wat ik wel goed kan is doorgaan. Doorgaan in 1 ritme; het zogenaamde pacen. En dat is precies waar deze hero-workout zich uitstekend voor leent, doorgaan, niet stoppen maar doorgaan in een goed tempo.
En op dat moment vertelt coach dat we het dit jaar helemaal anders gaan doen! We gaan in teamverband en we gaan alle bewegingen achter elkaar maken, niks opdelen, niks strijdplan, niks terugvallen op mijn enige zekerheid, mijn pacing! 1,6km lopen, 100 pull-ups, 200 push-ups en 300 airsquats en 1,6km lopen… En op dat moment wordt het me te veel. Ik voel een lichte paniek, hoezo, dit kan ik niet, hier heb ik niet op getraind. Er schieten wel 86 gedachtes door mijn hoofd. De “wat als…”scenario’s: Wat als ik straks met allemaal heel snelle lopers in het team kom, dan moeten die allemaal op míj wachten! Wat als… de een nog destructiever dan de andere. Vreemd genoeg geen enkele waarin ik fluitend met 2 vingers in de neus over de finish kom. Dan krijg ik weer oog voor de wereld om mij heen, er is rumoer, opwinding, er schieten meer mensen in lichte stress zo te zien. Ik blijf zitten, de teams worden opgenoemd, het gaat een beetje aan me voorbij. Geen idee in welk team ik zit.
Ik sta op en dan komen ze, uit het niets. Tuurlijk! Waarom ook niet, die waterlanders kunnen er ook nog wel bij! Te weinig slaap, too many errands to run de afgelopen week, maakt dat ik in standje overleving ga. Als er dan iets is dat me uit mijn comfortzone haalt, is dit wat er gebeurd. Er is een grens bereikt, het emmertje drupt even over.
Het liefst zou ik in een hoekje willen wegkruipen, alleen. Ik voel me altijd zo kwetsbaar als mijn geraaktheid en tranen zo openlijk te zien zijn voor de buitenwereld. Of in plaats van wegkruipen met mijn gevoel, alleen, zodat niemand het kan zien, zou ik het maskeren met een glimlach. Beiden lukken helaas niet, ik doe er eerlijk gezegd ook niet eens meer mijn best voor. Ik leef met een bepaalde passie, enthousiasme en bevlogenheid, vaak duidelijk zicht- en voelbaar voor mensen die dicht bij me staan. Dit is een volle schaterlach, een weemoedige blik, troostende armen en ja, soms ook een dikke traan als het me even te veel wordt. Leven vanuit compassie en een liefdevolle intentie betekent inmiddels ook dat er mensen om me heen m’n gemoedstoestand opmerken. Zo ook nu. Meteen word ik geknuffeld, de liefde en de knuffels komen rechtstreeks binnen, zeker nu, in deze situatie waarin ik voor mijn gevoel helemaal open en alert ben. Iemand verteld me dat ze hetzelfde voelt als dat ik laat zien. Dat ze zou willen dat ze dat ook kon uiten maar dat zij dat niet kan. En dat is de andere kant; doordat ik niet wegkruip maar mezelf, al is het niet geheel vrijwillig, laat zien in deze toestand, ontstaat er ruimte en kan er verbinding ontstaan. Zoals de foto hierboven ook prachtig laat zien!
Dat weeïge gevoel is wel de hele dag af en aan bij me gebleven, het hoefde ook niet weg, maar ik werd er wel ontzettend moe van. ’s Avonds voelden mijn ogen nog steeds branderig. Ik was doodmoe, fysiek had ik het erger verwacht maar het was vooral een mentale moeheid. Ik had een ‘perfect’ strijdplan voor mezelf, hiermee kon het bijna niet mis gaan. Maar dat is niet waar het om ging deze dag! Murph, alles geven wat je hebt voor jezelf, voor de ander, voor het team, fysiek en mentaal gesloopt maar met het meest waanzinnige gevoel van verbondenheid; Together Everyone Achieves More
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
