Het is herfst, de afgelopen week waren de dagen nat en grijs. Paddestoelen, pompoensoep, de mooi gekleurde bladeren, de geur in het bos, ik vind het allemaal even prachtig. Maar toch valt de herfst me ieder jaar zwaar. Het loslaten van het gevoel van de zomer, het seizoen waar ik zo van hou; blote voetjes, fijne avonden buiten met vrienden, warmte en vooral heel veel licht. Dát vind ik zo lastig om los te laten, daar zou ik zo graag in blijven. Mijn schoonmoeder ziet het en zegt het ieder jaar tegen me; dat ik zo’n last heb van het vallen van het blad, dat ik de warmte lijk te missen. Dat ik juist in dit jaargetijde terug verlang naar de warmte van Singapore. Ja, beaam ik dan, dat mis ik heel erg, vooral als het de hele dag grijs is, zoals van de week.
Herfst, het seizoen van het loslaten. Laat nou loslaten een van de dingen zijn waar ik veel moeite mee heb. Loslaten van mensen waar ik een verbinding mee had, die me geraakt hebben, die een tijdje met me hebben opgelopen, waar ik door voor het vuur zou zijn gegaan. Eenmaal in mijn hart, vind ik het lastig om los te laten. Soms groei je uit elkaar maar zeker als de wegen scheiden zonder dat ik daar invloed op heb gehad, voel ik me nog lang verbonden. Ik kan nog lang voelen wat iemand voor me betekende, niet in woorden of wat er gezegd is maar hoe ik mij voelde bij die persoon. Een blik, een knuffel, een schaterlach, een gebaar, een arm om me heen, een opmerking.
Het voelt als een rouwproces als iemand zonder aankondiging besluit geen contact meer met je te hebben, of de samenwerking opzegt en vrij abrupt uit je leven verdwijnt; In eerste instantie ga ik heel erg mijn best doen, afhankelijk van hoe diep of intens het contact was. Daarna krijgt mijn verstand de overhand en gaat me te overtuigen dat het niet waard is om me er druk over te maken en het vooral ‘te laten gaan’. Maar dit laten gaan vind ik dus zo moeilijk! En ik wil het zo graag, dat het me dan niks meer doet, of het me niet meer raakt, dit wil ik zo graag met mijn verstand, mijn hoofd. Gevoel laat zich niet leiden, gevoel is er gewoon. Loslaten is stukje bij beetje afscheid nemen van dat fijne gevoel dat je samen hebt gehad, de tijd die je samen hebt doorgebracht, wat je samen hebt meegemaakt, beleefd en gedeeld. Het is rauw, pijnlijk. Stukje bij beetje slijt de pijn, wordt het zachter en kan ik met een milde blik terugdenken aan de mooie tijd en herinneringen. Sta ik weer open voor nieuwe ontmoetingen, avonturen. Wordt het weer lente…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
