[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”]De ideale collega… de zorgzame moeder, de liefhebbende partner, die attente vriendin, het perfecte plaatje…
Altijd goed gemutst, altijd vol enthousiasme, tomeloze energie, zegt nooit nee, niks lijkt te veel.
En toen was het gedaan, december 2015, brandgeur kwam haar in de huiskamer tegemoet. Ze rende door naar de keuken, ow nee… ze deed de oven open maar wist al dat alles aangebrand was. Ze zakte door haar hoeven en barste in huilen uit, niet meer te stoppen! En waarom? Om een bordje dat kapot viel… of de ovenschotel die aanbrand, een miscommunicatie met een vriendin, een verkeerde opmerking van een collega. Iets vrij onbelangrijks zorgt ervoor dat je in huilen uitbarst en niet meer kunt stoppen. We kunnen heel lang doorgaan op doorzettingsvermogen, wilskracht en onze reserves. Maar er komt een moment waarop je lichaam het opgeeft. Dat je niet meer oplaadt door een avond vroeg naar bed te gaan, een weekendje goed bij te slapen of een paar weken vakantie. Het is op, je kunt niks meer onthouden, je bent labiel en emotioneel, herkent jezelf nauwelijks meer en je hebt nul energie.
Steeds hogere latten legt ze zichzelf op, alle ballen wil ze hoog houden. Haar eigen toko, 3 kleine kinderen, een studie die behoorlijk veel op z’n kop zet; alle zekerheden laat wankelen. Alle feestjes, bbq’s, borrels, overal wil ze aan mee doen en voldoen. Ze vind het moeilijk om nee te zeggen. Hulp vraagt ze liever niet. En als ze iets niet weet, dat zoekt ze het zelf wel uit. En als ze iets niet kan, leert ze het zichzelf. “Van hard werken heeft nog nooit iemand iets gekregen”. Nog even doorzetten en dan, 2 weken vakantie, heerlijk! Ook al moet ze nog wel iets met die man die de vloer komt leggen in de praktijk en wil ze nog dat jurkje halen voor haar kleine meisje voor de kerst. Wat eten we vanavond eigenlijk en wie komen er nu allemaal? De meneer heeft het gezegd maar ze is het even kwijt…
Tijd om te voelen hoe moe ze is, heeft ze niet. Die pijn in haar onderrug, het eindeloze malen, de onrustige nachten door het happen naar adem, parkeert ze ook liever voor een andere keer. Dat ze nergens meer zin in heeft, is ook niet leuk en levert al helemaal geen leuke plaatjes op! We gaan negatieve gevoelens sowieso liever uit de weg met z’n allen want dat voelt niet lekker. Begrijpelijk maar niet zo handig want wat veel mensen niet weten is dat ons stresssysteem actief wordt bij angst of gevaar en ons aanzet tot dan wel vechten, dan wel vluchten. Hetzelfde stresssysteem dat van levensbelang kan zijn wanneer je oog in oog staat met een inbreker of je het op een lopen zet als er brand uitbreekt. Ditzelfde stresssysteem wordt dus (onbewust) geactiveerd wanneer we angst ervaren. Angst over onze baan, angst over een presentatie, zorgen over hoe een ander over je denkt, angst om er niet meer bij te horen, angst om niet aan je hoge latten te kunnen voldoen, eigenlijk maken we ons met zijn allen over heel veel dingen zorgen.
En al die zorgen, hoe klein of subtiel ze ook zijn, ook al stop je ze weg, ook al wil je ze niet voelen, zorgen ervoor dat je lijf stresshormonen aan maakt. Cortisol hoopt zich op in ons lichaam wanneer we langdurig onder, ook al is het “lage” druk, staan. Het zet ons aan tot vechten of vluchten, het put ons uit, alsof we net op leven en dood hebben moeten vechten. Dat gevoel willen we ook niet voelen, ons verstand doet daar nog een dotje bij en spoort ons aan om er zeker nog een stapje bij te doen; Als we een beetje doorwerken hebben we vakantie of weekend. Als we een beetje beter ons best doen, vinden ze me wel aardig. Hormonen raken ontregeld als je je steeds maar inspant en te weinig ontspant. Je pleegt roofbouw op je lichaam en put je zelf uit.
Veel therapeuten zoeken de oplossing veelal in het hoofd, stress zit immers tussen de oren, zo gezegd. Patiënten krijgen allerlei waardevolle inzichten zoals minder perfectionistisch zijn, vaker nee zeggen, meer realistische doelen stellen. Maar vaak is alleen psychologisch handelen niet genoeg, is het lichaam zo uitgeput dat dat eerst moet herstellen, zodat ook je hersenen beter werken. Ook is het belangrijk dat je inzicht krijgt in hoe stress werkt op je lichaam en wat er gebeurd als je lichaam is ontregeld door langdurige roofbouw. Die fysieke component is belangrijk. Je kunt je wel bewust zijn van de stressoren in je leven, zoals een te hoge werkdruk, maar juist het besef hoe je je lichaam uitput doordat je die stressoren verkeerd gebruikt, is cruciaal.
Het is vaak een hele puzzel om uit te zoeken wat helpt bij je herstel. ‘Hoe lang duurt dit nog?’ ‘Ik ben er nu wel klaar mee’, hoor ik vaker. Vaak willen we een snelle oplossing en gaat het herstel niet snel genoeg. Je bent gewend om hard te werken, doorgaan in de 5de versnelling, “rust roest”. Maar hard werken is niet de oplossing in deze. Leren rusten, is vaak de sleutel tot herstel. Maar hoe dóe je dat als je je bij het minste of geringste gestrest voelt en je schuldig voelt dat je niet alles meer kunt? Het is zaak om je herstelsysteem in je lichaam te laten domineren. En dit is nou vaak precies het tegenovergestelde van wat je altijd gewend bent. Als haptotherapeut kunnen we je helpen door je lijf weer te gaan voelen, naar je lichaam te gaan luisteren, signalen leren te herkennen en ze serieus te nemen. Zorgen dat je weer in contact komt met je lijf is essentieel. Haptonomie gaat over de balans tussen voelen, denken en doen. We richten ons in de therapie op het ontdekken, ervaren en toepassen van het voelen in combinatie met je denken en doen. Het bijzondere van haptotherapie is het aanraken. Het is een hele directe manier om je te helpen weer meer te voelen en te kijken naar jouw manier van reageren. Door woorden te geven aan je gevoelens krijgen ze betekenis. Als je dit vaker doet, ga je gevoelens en reacties herkennen en op waarde schatten. Het denken, voelen en doen komt meer in balans wat jou helpt om te ervaren welke keuzes je hebt en te voelen welke keuzes bij je passen. Dit vergroot je zelfvertrouwen, geeft rust en misschien wel de moed en de ruimte om dingen anders aan te pakken.
Alleen misschien niet meer dé ideale collega, die perfecte vriendin, of het perfecte plaatje… [/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
