Oké, zegt de coach, pak allemaal maar een box. We zijn bezig met de warming-up, ik ben net een paar maanden bezig met Crossfit. Vandaag gaan we op houten dozen springen. Ik zet mijn box plat, op de laagste stand (41cm). Om mij heen zetten alle dames hem op de middelste (51cm) en de heren hem op de hoogste (61cm) stand. Ik heb al een paar keer op de box gestapt, springen is een ander verhaal. Ik voel de spanning in mijn lijf opbouwen, mijn hartslag vliegt omhoog, de spieren in mijn armen en benen staan strak, een steen in mijn maag, ik voel me loodzwaar, ik sta aan de grond genageld.
Throw back zo’n 30 jaar geleden; Onzeker, lief, overgevoelig, mollig meisje. Van huis uit nauwelijks zelfvertrouwen meegekregen, simpelweg omdat mijn ouders ook niet overliepen van zelfvertrouwen en ze dit ook niet op ons hebben kunnen overbrengen. Ik was een easy target, gepest op de basisschool. ‘Dik’, ‘lelijk’, ‘kan toch niks met de gym’, ‘ow nee, nu moet zij bij ons’ (bij het kiezen van groepen bij de gym), zomaar een greep uit de dingen die ik regelmatig hoorde. Ik huilde makkelijk, wat uiteraard niet handig was en me nog meer ‘op alleen’ zette. Ik voelde me regelmatig alleen en verdrietig. Hieruit is ook mijn ’stoere’ kant gegroeid; de “ik doe dat wel even”, verstand op nul en gaan, helemaal alleen, niemand nodig. Op mijzelf kan ik vertrouwen, anderen kunnen mij kwetsen.
Stond ik daar, voor de gekantelde houten doos, ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. Nee, niet gaan huilen! Ja hoor, ik stond te brullen als een klein meisje, zo nerveus, zo veel gevoel van vroeger, zo veel oordelen. De coach komt er bij staan, rust. Jij kan dit, zegt hij. Niet te veel in dat koppie, diep ademhalen en springen….. ik haal het! Zo mogelijk nog meer tranen, niet te geloven maar WAAROM???
Waar komt dit nou door? Ik had toch al met vergelijkbare situaties gedeald, voor hetere vuren gestaan? De tranen waren van blijdschap, dat ik het gehaald had. Maar ook van opluchting, ik was niet af gegaan. Dan heb ik het niet over de tranen an sich, dat mijn waterpeil snel kan stijgen, heb ik inmiddels aardig geaccepteerd 😉.
Het gaat over voelen, voelen dat er nu iemand bij stond die er voor mij was, die mij kon laten voelen dat ik dat kon, zelfvertrouwen. Lange tijd heb ik me afgesloten, zeker voor (nog) onbekenden. Sinds de start van mijn studie haptonomie staat voelen, aanraken en (het affectieve) contact centraal in mijn leven. De wijze waarop we onze eerste verbindingen leggen, ons hechtingsgedrag, en onze gevoelservaringen vormen onze blauwdruk. Een kind met een veilige hechting als basis, ontwikkelt vertrouwen in zichzelf en de ander. Bij toenemende zelfstandigheid groeien de eigen vermogens (durven, kunnen, willen) en ben je steeds beter in staat je grenzen aan te geven. Je komt voor jezelf op, leert met teleurstellingen om te gaan en je draagvermogen neemt toe. Je ontwikkelt een gevoel van verbondenheid en gaat op die manier op ontdekking. Het kind dat op een onveilige manier is gehecht, probeert te overleven. Misschien gaat het please-gedrag vertonen, of trekt het zich compleet terug. Dit zijn overlevingsmechanismen, om zichzelf te beschermen en deze kunnen gaan overheersen.
De blauwdruk is voor iedereen anders en zorgt er voor dat ieder mens zich op zijn eigen authentieke manier ontwikkelt. Tevens loopt hij als een rode draad door de contacten in je verdere leven. Je neemt jezelf namelijk altijd mee in de omgang met andere mensen. Door mijn stoere kant, walste ik voornamelijk over mezelf heen. Zette ik een beeld bij de ander weg dat ik geen hulp nodig had, dat ik het allemaal zelf kon. Terwijl ik, als een kind, nog zo op zoek was naar bevestiging. Mede door de opleiding en mijn verdere ontwikkeling als mens, kan ik inmiddels mijn gevoelens beter plaatsen. Ik herken en erken mijn gevoelens en reacties beter en kan ze beter op waarde schatten. Soms doe ik er wat mee, soms wil ik er helemaal niks mee, maar door dat inzicht kan ik zelf bepalen wat ik er mee doe. Mijn denken, voelen en willen zijn meer in balans waardoor ik keuzes maak die bij me passen, waar ik voor sta en mijn verantwoordelijkheid voor kan nemen. Dat vergroot je zelfvertrouwen, geeft rust en misschien wel de moed en de ruimte om dingen anders aan te pakken; Zoals bijvoorbeeld om hulp te vragen/accepteren of aan te geven dat ik graag de zachte box wil om op te springen of in ieder geval te weten dat ik op standje ‘alleen’ ga in drukke tijden maar dat ik eigenlijk graag in verbinding blijf.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
