Dat krijg ik er van! JEUK! ”Omarm je tekortkomingen, koester je gebreken”. Sorry, ik hou niet van mijn tekortkomingen. Ik hou er niet van dat ik een rommelkont ben, ik hou ook niet van m’n putjes en dikke billen! Het feit dat bij mij de waterlanders rijkelijk vloeien, dat ik nog steeds vaak onhandig sta te stuntelen in de box, dat computers en alle andere aanverwante elektronica en ik geen match made in heaven zijn, zijn ook geen zaken waar ik nou zo blij van wordt! En die herfstdip die me in deze tijd van het jaar vaak overvalt, koester ik al helemaal niet!
Maar hoe zit het dan met je blauwdruk Simone? Met je patronen en je overlevingsmechanismen? Daar heb je het toch mee te doen? Ja, je hebt het er mee te doen maar…
Als je een kort lontje hebt, geen nee durft te zeggen, de verantwoordelijkheid altijd bij een ander legt, of altijd je lat te hoog legt of altijd meteen in de verdediging schiet, is dat dan gewoon wie je bent? En moet je daarvan van jezelf houden? Of zijn dit patronen waarin je bent vastgelopen? Zijn het patronen die hardnekkig zijn en lastig zijn om aan te pakken en heb je daar eigenlijk geen zin in?
Als ik berust in mijn herfstdip, dan zou ik me berusten in het feit dat ik me dus van eind oktober tot begin januari miserabel voel en nog erger, dat mijn omgeving hier ook last van heeft: “Het is nu eenmaal een gegeven, zo voel ik me nu eenmaal?!” Nou, dat wordt een gezellige boel!!
Het feit dat je het ergens mee te doen hebt, wil niet zeggen dat je overal in moet berusten. Dat je iedere ongemakkelijke situatie moet vermijden. Het leven is niet altijd een roze suikerspin; veranderingen kosten vaak energie, zijn onwennig en spannend. Makkelijker is het om in bestaande patronen te blijven en ze te omarmen, ze zijn immers niet voor niks je patronen.
Er waren tijden dat ik heel streng was voor mezelf, torenhoge latten, het heel belangrijk vond dat iedereen me lief en aardig vond. Ik werkte kei hard, pleasde iedereen, deed zo mijn best maar zonder het gewenste resultaat; als ik in de spiegel keek, zag ik niks moois, liefs of aardigs aan en over mezelf. De zelfliefde bleef uit. Had ik toen mezelf omarmd en gekoesterd dan had ik nooit een reden gehad om verder te kijken. Nooit een reden gehad om haptonomie te gaan studeren of aan crossfit te gaan doen en mezelf te verder te ontwikkelen.
Ik weet door ervaring dat ik me in de periode van eind oktober tot januari niet altijd even happy voel. Dat het vallen van het blad me vaak zwaarder valt dan me lief is. Dat ik het liefst in m’n holletje zou kruipen en pas weer wakker zou willen worden in maart. Maar juist doordat ik dit ervaren heb, ik de signalen van mijn lijf herken en de gevoelens en reacties die daarbij horen op waarde kan schatten, heb ik meer inzicht gekregen in mijn herfstdip. Ik krijg energie als ik buiten ben, als ik in beweging kom, als ik juist met mensen afspreek of iets leuks onderneem met de kids. Ik omarm, koester of berust niet perse in mijn bestaande patronen. Ik straf mezelf er ook niet meer om. Met een vleugje humor, een dosis mildheid, een dotje doorzettingsvermogen kijk ik mijn tekortkomingen en gebreken recht in de ogen en denk… Vandaag doe ik mijn best en morgen is er weer een dag! Practice makes prefect, maar computers worden nooit mijn ding!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
