“Ik heb werkelijk geen idee hoe die test heet en of het handig is om die nu toe doen.” Mijn stagiair kijkt naar me, niet zeker of dat ik het meen dat ik het niet weet of dat ik vind dat hij dit zelf behoort te weten. Maar ik weet het echt niet en dat durf ik inmiddels best te zeggen.
Is het werkelijk zo erg om uit te komen voor je beperkingen, je fouten, je karakterzwakheden, je dwalingen, je domheden, de leemte in je kennis en/of je kunde. Of wanneer je je al dan niet expres onredelijk gedraagt of gedragen hebt. Je niet altijd groter of beter voordoen, tonen dat je weleens wankelt of onzeker voelt. In lachen uitbarsten als je eigen roze bubbel barst doordat, net als je dat gelukzalige fotomomentje van je 3 kids als brave engeltjes op de achterbank, op insta hebt gepost, de pleuris uitbreekt. Toegeven dat als je vriend op een dag thuis komt en vraagt of je mee naar Singapore gaat emigreren niet eens weet waar Singapore ligt.
Ik mis vaak de connectie met mensen die zich zo zeker voordoen. Van mensen die nooit onzeker lijken. Mensen die zichzelf niet toestaan, in het openbaar in ieder geval, te twijfelen. Brene Brown zegt het zo mooi: Staying vulnerable is a risk we have to take if we want te experience connection.
Toegegeven, ik vind het ook vreselijk als iemand een show maakt van zijn eigen onvermogens: Kijk mij mezelf eens kwetsbaar opstellen. Een huilerige openbare biecht kan bovendien voorkomen dat anderen nog langer kritiek mogen en kunnen uiten. Of, waar ikzelf bang voor ben met het schrijven van mijn kwetsbare stukjes: een soort van emotionele ‘chantage’; Waag het niet om mijn mening in twijfel te trekken of af te vallen, want ik ben als kind al zo vaak gepest, dus ontzie me alsjeblieft. Wat iemand dan doet is krimpen, kruipen, bij voorbaat al door de grond zakken. Zodat een ander zich inderdaad alleen nog maar medelijdend over hem heen kan buigen of onbedoeld nog dieper de grond in trapt.
Kwetsbaarheid is voor mij rechtop staan, zonder uit de hoogte te zijn. Het is, de ander in de ogen aankijken en accepteren dat hij je kan laten wankelen en dat je ondanks dat, het risico neemt de ander iets persoonlijks te vertellen of te laten zien. Het is de moed om te laten zien dat je iets niet weet en dat ook nog durft te zeggen. Het geeft bovendien aan dat iemand je eerlijkheid waard is en zorgt in mijn geval voor verbinding. Het is de moed dat samen wankelen mooier maak
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
Heel mooi geschreven, herkenbaar eng en belangrijk!