Tussen verbinding en vrees zit kwetsbaarheid

En ineens was het daar, het moment dat hij vol schoot. Ik ken hem al een tijdje als ‘de vriend van’, leuke gast, maar altijd een beetje van een afstand. En nu zat ie ineens zijn verhaal te vertellen, vol emotie. Puur, dapper, kwetsbaar. Het gebeurde, het overviel hem maar hoe mooi het was dat hij de moed had dit te delen. Hij vond zijn tranen vooral ongemakkelijk. Maar het stoorde totaal niet. Waarom balen we van die tranen? Waarom balen we van dat kwetsbare?  We zijn allemaal mensen, we kennen allemaal het gevoel van verdriet, we kennen allemaal het gevoel van eenzaamheid, pijn en allemaal kennen we het gevoel van schaamte en schuld, we hebben het allemaal. En toch doen we er zo moeilijk over met elkaar.

Hetzelfde is met foto’s op social media. Linda (de Mol red.) staat op de cover van haar blad in bikini. #bodypositivity, Super tof initiatief. Ik las dat ze van te voren toch aan het lijnen is geweest, in de zon heeft gelegen, zodat ze er beter uit zou zien. Maar is dat nou juist niet het hele eieren eten? Dat je jezelf laat zien op hoe je bent?  Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel tof  en dapper dat ze zich hier voor inzet. Zelf ga ik liever niet in bikini op de foto en zou ik hem al helemaal niet delen op insta. Ik durf mijn kwetsbaarheden prima met jullie geschreven te delen maar op foto mezelf puur te laten zien, vind ik nog steeds een dingetje. Daar kies ik toch graag nog voor een iets voordeligere filter (‘grijs’ is m’n favo).

Kwetsbaar, het gaat een laagje dieper met elkaar. Het schept een band, een verbinding. Als ik naar de foto van Linda kijk, weet ik dat ze dit dood eng vind, althans, dat zegt ze; “die zelfverzekerde blik (ook al is-ie gespeeld) maakt zo’n wereld van verschil”. Het is niet dat ze dit doet omdat ze trots is op haar lijf, ze doet dit omdat ze een statement wil maken. Eentje die ik omarm en fantastisch vind. Namelijk meer echtheid en eerlijkheid, weg van het perfecte plaatje. Ik had het zo mooi gevonden als ze ook met die echtheid en transparantie op de foto had gestaan ipv met die gespeelde zelfverzekerde blik. Maar dat vind ik. Ik vind ook de meeste mensen mooi. En hoe meer ze zichzelf laten zien, hoe mooier ik ze vaak vind. Ik hoop dan ook zo dat deze bodypositivity niet weer zo’n dingetje wordt waarbij iedereen zichzelf maar laat fotograferen maar het niet daadwerkelijk zo voelt. Ik hoop dat dit mensen bewuster laat worden in hoe we in onze maatschappij staan. Dat we echt elkaar weer gaan zien, de verbinding durven opzoeken. 

Dat we elkaar durven vertellen over ons verdriet, schaamte of angsten ipv ze weg te stoppen onder een filtertje of een ‘gespeelde’ zelfverzekerde blik. Dat we durven huilen bij vrienden. Dat we gaan vertellen en laten zien wat er leeft. Dat je je verhaal durft te delen met elkaar zonder dat het gefixt hoeft te worden. Zonder dat er meteen oplossingen gezocht moeten worden voor dat gevoel van eenzaamheid of verdriet. De moed om ons verhaal te delen, het laagje dieper te voelen, te verbinden. Verbinding is het liefste wat we willen maar ook het meeste dat we vrezen omdat het zo ontzettend kwetsbaar is.  

Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.