[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”]Ik schrik me de tandjes, roep: ‘nee poes, alsjeblieft ga terug!!’ We zijn net weggereden bij het stoplicht waardoor de weg voor ons leeg is. Ik ben de eerste van een hele rij auto’s die, in sneltreinvaart op het kleine beestje komen afgereden. Mijn eerste neiging is om vol in de ankers te gaan, gelukkig kan ik die neiging onderdrukken. In een flits rem ik een beetje en kan naar rechts sturen waardoor ik het beestje nog net ontwijk. In mijn achteruitkijk spiegel zie ik het beestje en andere bestuurders die, net als ik met schrik om het hart en in lichte paniek het beestje willen ontwijken. Het loopt gelukkig goed af, we zien de kat als een malle naar de kant van de weg rennen en ongedeerd onder de vangrail doorkruipen.
Ik slaak een zucht van verlichting, voel hoe hoog ik in mijn stresslevel zat en ben nog even bezig om te bekomen van de schrik als ik naast me een heel bedrukt snoetje zie. Ach schat, ben jij ook zo geschrokken!? Er volgt een ontlading, hij pakt mijn hand die ik uitreik. Zo zitten we even samen, wat best onhandig is met het autorijden maar o zo nodig en fijn. Meer dan: “Dat was heftig, ik schrok me helemaal de tandjes en ik zie dat jij ook geschrokken bent”, hoef ik niet te zeggen, hij knikt bevestigend, ja, ik ben ook zo geschrokken, mama, komt er snikkend uit.
Een paar dagen later, ander kind, voor het eerst een blauwtje gelopen. Hij staat onder de douche, dikke tranen rollen over zijn wangen, licht hyperventilerend van verdriet dat ze hem heeft afgewezen. Mijn moederhart heeft het zwaar. Ik pak een grote handdoek, ik rol hem erin, dicht tegen me aan houd ik hem vast. Zo staan we even samen. Ik streel door zijn haar, droog hem zacht af, wil je olie, vraag ik? – Eigenlijk heb ik hier geen tijd voor, beneden roepen de aardappelen en de bloemkool, moet ik over een uur in de MR-vergadering zitten en ik heb nog niet eens gekookt- Ik pak de olie en ga op badkamervloer zitten, heerlijk die vloerverwarming. Ik leg een handdoek neer en wrijf zijn buik en rug met liefdevolle aandacht in met olie. Ik voel zijn lijfje onder mijn handen ontspannen, zijn ademhaling wordt rustiger. Het verdriet is niet weg maar dat hoeft ook niet.
Ik vind het mijn taak als ouder om mijn kinderen bij te staan in alles wat ze voelen. Dat verdriet of pijn niet meteen weg is, dat er situaties zijn die niet meteen opgelost hoeven of kunnen worden. Het er laten zijn van gevoelens en het kind laten voelen en bevestigen dat het goed is, wat er ook is of dit nou angst, boosheid, verdriet, blijdschap of pijn is, noemen we in de haptonomie affectieve bevestiging. Een kind dat voldoende wordt bevestigd, leert zichzelf kennen en durft op zijn gevoel te vertrouwen. Dit geeft zelfvertrouwen. Dit geldt overigens niet alleen voor kinderen😉 [/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
