Openen en sluiten, het fenomeen waar we in de haptonomie onder andere mee werken, vergelijk ik wel eens met voelsprieten. Sommige mensen, waaronder ik, hebben de voelsprieten wat meer naar buiten gericht. Ik voel feilloos aan wat iedereen nodig heeft. Thuis wat de kinderen of de meneer nodig hebben. Op werk wat collega’s van mij verwachten of wanneer het weer eens tijd wordt om bij familie of vrienden langs te gaan. Ik ben een ware meester in het aanvoelen van anderen. Ik doe het niet eens bewust, maar het is wel zo. Het is een prachtige eigenschap waar ik over het algemeen mooie verbindingen mee kan leggen. Een mooie kwaliteit die ik in mijn vak als fysio- en haptotherapeut goed kan gebruiken.
Maar hoe mooi ook, het gericht zijn op de ander zijn behoeften, makkelijk kunnen afstemmen op anderen heeft een keerzijde. Net als bij alle kwaliteiten, als je er in door schiet, wordt je kwaliteit je valkuil. Want het is soms vermoeiend om alles te zien en op te slaan. Nou, niet om alles te zien maar ik meen me dan dat ik daar dan ook iets mee moet. Plus, met mijn voelsprieten naar buiten gericht, staan ze niet naar binnen. Voel ik minder hoe het met mezelf is. Kan ik mezelf zo verliezen in het contact of enthousiasme om na een poosje te merken dat ik leeggelopen ben.
En als ik leeggelopen ben, kan ik veel minder hebben, is mijn relativeringsvermogen verdwenen, samen met mijn gevoel voor humor. Ben ik kattig en kortaf vooral tegen de meneer en de kinderen. Dan hoeft er maar iets gezegd te worden wat ik verkeerd op pak en schiet ik vol. Ook komt alles tien zo hard binnen en wil ik totale controle, lijstjes, overzicht alles tot op de minuut gepland. Druk spelende kinderen in huis, mijn kwebbelende dochtertje, iets wat ik normaal heerlijk vind, kan ik dan compleet op leeglopen. Dan ben ik moe, zit ik niet lekker in mijn vel, neig ik meer naar ongezond voedsel en lijken mijn voelsprieten gevoeliger afgesteld.
Wat ik dan eigenlijk moet doen is zorgen dat ik even niemand om me heen heb, even niet mee naar die verjaardag maar lekker alleen thuis. En dat vind ik zo lastig, met name om dat sociaal gewenste gedrag naast me neer te leggen. Het is namelijk niet zoals ‘het hoort’. Dat koffietje, die borrel, “ach, blijf nog even, doe niet zo flauw”, dat is toch gezellig! De kinderen en de meneer vinden het ook leuker als ik mee ga op visite. En dan zijn er ook nog die strenge stemmetjes in mijn hoofd die er ook nog van alles van vinden… En ik vind alles zo leuk en wil het liefste overal bij zijn, dat is ook het grootste probleem. Behalve kinderverjaardagen, die vind ik over het algemeen vreselijk, maar dat is stof voor een andere blog, haha!
Dus niet altijd leuk om de keuze te maken maar soms wel nodig voor mezelf. Een paar jaar geleden herkende ik die signalen niet. Sterker nog, als mijn moeder vroeger zei: Simone is moe, dan vloog ik uit mijn vel; Ik bén NIET MOE! Nu signaleer ik hetzelfde bij de kids; hangerig of juist hyper, snel geprikkeld of huilerig. “Volgens mij ben je een beetje moe”, zeg ik dan wel eens…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
