Ze zit bij mij op schoot. Ik houd haar stevig vast. Ik ben geen vogelliefhebber maar haar verdriet breekt mijn hart. Zij klampt zich aan mij vast. Natte wangen. Er valt een traan op mijn shirt. ‘Durf jij dat dan?’ Twee grote ogen kijken me aan. ‘Nee meisje, ik help mensen. En ik help ook dieren als dat nodig is. Ik kan geen dieren doodmaken.’
Ze heeft zojuist een mus gered uit de klauwen van onze kitten. Vertederd kijkt ze naar het in een theedoek gewikkeld, gehavende diertje. Met een half open oogje ligt het naar adem te happen. Zijn borstje gaat snel op en neer. Een dunne roze lijn verraad dat er een wond is. Hij gaat het niet redden. Ik hoop voor de kleine gevederde vriend en voor mijn kleine meid dat het snel gedaan is.
‘Maar hij leeft nog. Kunnen we hem niet naar de vogelopvang brengen?’
‘Lieveke, het is te laat. Hij is heel erg gewond.’
‘Niet waar, ik zie geen bloed. Of bedoel je in zijn nekje?’
‘Ja schat, in zijn nekje zit een wond. Eigenlijk had je hem beter kunnen laten. Maar ik snap dat je dat niet kon. We kunnen alleen niks meer voor hem doen. Hij gaat dood meisje.’
Haar hoofdje draait op volle toeren. Zij wil dierenarts worden. Dierenartsen redden dieren. Alle opties passeren de revue. Ze probeert het nog eens; ‘Maar we kunnen hem toch naar de vogelopvang brengen.’ ‘Nee moppie, hij gaat dood, er is echt niks wat we voor hem kunnen doen. Zo zitten we samen met een vogeltje dat na een paar minuten eindelijk zijn laatste adem uitblaast. We leggen bloemblaadjes in een bol.com doosje en graven een gat. Mijn dochter legt heel plechtig twee roze anjers op het graf en steekt er een lange stok bij.
We kunnen ze niet allemaal helpen. Dat is het lastigste voor veel hulpverleners. Met de beste wil en meeste liefde van de wereld niet. Het voelt als falen, als niet genoeg ons best gedaan. Hadden we wellicht nog iets kunnen doen? Dan had ie vast nog geleefd.
Zoals zoveel hulpverleners ben ook ik van uit een idealisme de hulpverlening ingegaan; een diepgewortelde innerlijke nood om op te lossen en te herstellen. Als fysiotherapeut dacht ik iedereen te kunnen helpen. Als ik maar mijn best deed en hard genoeg werkte, dan kwam het goed. Met mijn pantser van chronische vriendelijkheid, perfecte hulpverlener of reddende engel, ging ik vaak over mijn eigen grenzen. Maar, nog belangrijker, mijn patiënten leerden hierdoor ook niet om op hun eigen pootjes te staan, hun eigen verantwoordelijkheid te nemen en ook leerden niet de grenzen van hun mogelijkheden/beperkingen.
In mijn ultieme poging een nog betere hulpverlener te worden, mijn patiënten nog beter te kunnen behandelen, startte ik de opleiding tot haptotherapeut. In plaats van meer tools in mijn gereedschapskist, maakte ik kennis met mijn eigen kwetsbaarheid. Kreeg ik inzicht wat ik deed om mijn opgelopen pijn en kwetsuren niet te hoeven voelen en te vermijden. Waarom ik zo voor anderen zorgde en vooral probleemoplossend bezig was. De paradox van de hulpverlener: heel goed in staat om anderen te beschermen, te steunen, te beschermen, bestaansrecht te geven, maar dit erg moeilijk voor zichzelf kan vragen en toestaan.
Dit wordt je bij iedere opleiding inmiddels wel geleerd. Maar voor mij ging het pas echt betekenis krijgen toen ik het daadwerkelijk kon voelen. De onmacht. Het verdriet. Het voelen van mijn grenzen en tekortkomingen. Dat ik het soms helemaal niet allemaal alleen hoef te doen, dat ik hulp mag vragen. Weten is een ding maar het ervaren met iedere vezel in je lijf is heel andere koek!
Als haptotherapeut zie ik regelmatig kanjers van hulpverleners; zij komen bij mij omdat ze vastlopen. Ze ontwikkelen zich in de eigenlijke betekenis van de “wounded healer”: iemand die de eigen kwetsuren erkent, met mildheid accepteert, de beperkingen en grenzen daarvan aanvaardt, de triggers die de pijn oproepen leert herkennen in de hulpverleningsrelatie en steun kan vragen als het nodig is. Dit zijn vaak mooie trajecten van persoonlijke en professionele groei.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
