Ik sta bij je deur, mijn hart gaat te keer, mijn hemel wat vind ik het spannend. Hoe zie je er ook al weer uit? Hoe zou het zijn om daar te staan of te zitten? Het is lang stil geweest en op slot. Je hoorde er tot nu toe nooit echt helemaal bij leek het wel, een soort blinde vlek. Ik pak de deurklink, zou het… ja, je gaat open. Voorzichtig kijk ik om het hoekje, het is leeg. Leeg en groot, ik was vergeten hoe groot je was. Ik loop naar binnen en ga in het midden van de kamer staan. Door het grote raam stroomt het daglicht en zie ik de prachtige tuin met de bomen volop in bloei. Ik zucht diep.
Zeven en een half jaar geleden begon ik vol verwachting aan de opleiding tot haptotherapeut. Vol verwachting, want deze studie zou me de tools geven om de klachten en problemen van mensen nog beter op te kunnen lossen. Hoe weinig ik wist van haptonomie bewijst wel dat ik niet alleen vol verwachting maar ook ín verwachting aan deze studie begon. Het werd alles behalve a walk in the park…
Het werd een geworstel met oud zeer, nieuwe kennis en inzichten, oude patronen en nieuwe gewoontes. Heftige “knokpartijen” met docenten maar vooral met mezelf. De docenten wilden niet knokken, die gaven me een spiegel. In die spiegel keek ik naar mezelf en zag wat er allemaal nog niet goed was. Daarna deed ik juist mijn best om niet mijn best te doen… Wat een patronen, wat een geworstel! Intense boosheid, intens verdriet, wat heb ik de opleiding als zwaar ervaren. Wat kwamen de thema’s als depressie, angst, burn-out dicht bij. En wat een confrontatie met mezelf; Hoe hard was ik aan het werk, op wilskracht, doorzettingsvermogen, mezelf voorbij rennend, strenge interne stemmetjes nastrevend en hoge latten. Alle ingrediënten voor een burn-out of depressie.
Langzaam heb ik het los kunnen laten, langzaam kwam het besef en de rust dat niet alles meteen een oplossing heeft en behoeft. Ik heb veel op doorzettingsvermogen gedaan, kei hard gewerkt. Doorzetten, ondanks de nodige tegenslagen, ondanks obstakels, bergen en diepe dalen. Niets komt voor niks. Uitproberen, kauwen, doorvoelen, worstelen, ontwikkelen. Mijn hoofd boven het maaiveld; de kans dat je faalt. De angst om te falen en het toch doen, samen met de angst. Ook ik wilde graag weten waar het pad me zou brengen, wat de bestemming was en hoe ver dat dan nog was. Ook ik wilde zo graag een quick fix voor de pijn die ik voelde. Een snelle oplossing voor de problemen waar ik tegen aan liep. Iemand die me zou kunnen vertellen wat ik zou moeten doen, welk boek ik moest lezen, hoe ik moest handelen om zo snel mogelijk weer ‘de oude’ te worden. En niemand weet het. Het is een ontwikkeling, een proces, een slow proces…How long does it take? As long as it takes.
En daar sta ik, zevenenhalf jaar later, in de kamer dat over een twee weken mijn hapto-kamer zal zijn! Vol trots en benieuwd hoe het met dit ‘kindje’ zal gaan.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
