Zeker weten dat ik je dan kom redden, dan spring ik je achterna! Ik ben de middelste (9) op bed aan het leggen als hij me vraagt: “Als ik van een brug zou vallen, zou je mij dan komen redden? Met al je kleren aan?” Daar vraag je me wat, ik denk van wel. Mijn eerste reactie (mijn emotionele respons) zou zijn om je te redden, dus je achterna te springen, zo snel mogelijk. Dan zou ik niet bedenken of ik beter m’n kleren uit kan doen of mijn haren in een staart, misschien toch wat dorst zou kunnen krijgen, dus ook nog maar een slokje water… kijken of er misschien liever iemand anders een stukje wil zwemmen, z’n borstcrawl een beetje wil opfrissen. Nee tuurlijk niet! Ik zou springen 100%
En als Tijl… en als Saar… en als Papa..? De lijst werd bijna eindeloos, mocht je willen weten of ik je achterna duik als je van een brug valt, vraag het Gijs ?
Zo’n mooie vraag met de diepere vraag; If shit hits the fan, zou jij mij dan komen redden? Kan ik dan op jou rekenen? Hoe belangrijk is het dat we voelen dat iemand ons rugdekking geeft? Dat er iemand is voor jou, op wie jij kunt rekenen no mather what?
Kun jij het voelen? Is er iemand die jou onvoorwaardelijk steunt? Of andersom, is er iemand wie jij achterna zou duiken? Kun jij het toelaten om je te laten steunen of vind je dat (net als ik) lastig? Ik zat vorige week, op een bijeenkomst, tegenover een voor mij vreemde dame, lees een stukje mee uit mijn beleving: Het meest intens was toen we tegenover elkaar zaten. 2 Vreemden, die contact met elkaar maakten. Wat een ervaring weer, ik heb me verwonderd over hoe dat gebeurd, ik die mijn handen uitsteek, zij die haar handen op de mijne legt. Meteen mijn gevoel van ik steun haar handen, ik reik weer als eerste uit; altijd maar eerst zorgen voor de ander. De confrontatie met mezelf; mag ik (van mezelf) de zorg van een ander gaan voelen voor mij? Vind ik het mezelf waard om de zorg/liefde van de ander te ontvangen? We zijn samen verantwoordelijk voor wel of geen verbinding niet ik alleen. Maar ik ga dus in eerste instantie hard werken om een ‘goede’ verbinding/relatie te krijgen, want dan is het goed. Bij mij ligt daar angst onder, angst om niet die verbinding te krijgen en alleen gelaten te worden.
Hoe voelt het als iemand je onvoorwaardelijk steunt? Als iemand het voor jou opneemt, achter je staat? Hoe weet je dat? Je kunt het proberen te beredeneren; Met je verstand uitleggen, plussen en minnen, lijstjes maken. Maar waar we het hier over hebben is emotionele verbondenheid; ben jij het voor mij waard om achterna te springen? Ben jij het voor mij waard me nek uit te steken? Deze verbondenheid, die beredeneer je niet, die voel je…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
