Meestal vind ik strijken zonde van mijn tijd. Lees: ik vind dat ik nuttiger dingen kan doen. Ik strijk dan ook alleen het hoognodige en zelfs het hoognodige wordt nogal eens gedaan door the fairy of ironing, ak mijn schoonmoeder. Maar afgelopen zondag, ik had het huis voor mezelf, bevond ik me meeblèrend achter de strijkplank. En het was heel fijn! Niet te veel nadenken, niet persé heel nuttig, geen hoge latten of verwachtingen, gewoon zorgeloos bezig.
De meneer was met de kinderen naar een bbq waar ik wel mee naar toe mocht (en de meneer het leuker had gevonden als ik mee was gegaan) maar waar ik geen behoefte aan had. Ik had behoefte om me even terug te trekken. Dit was overigens niet mijn eerste keuze, mijn eerste keus was een spontane kubb*-date maar die ging niet door. Maar het was goed, het gaf rust en een gevoel van tevredenheid. Ik merk dat ik het steeds vaker even behoefte heb aan niemand om me heen, even met mezelf. Dat ik het nodig lijk te hebben als balans tussen al de rollen die ik de hele dag door vervul.
Maar rust en me-time is niet insta- of facebook-proof, is niet sexy of nuttig. Druk zijn lijkt al jaar en dag de norm, presteren, laten zien dat je succesvol bent, dan pas hoor je ergens bij. En voor mij telt ook “het willen voldoen aan wat anderen vinden” erg belangrijk als het gaat om het verdienen van erkenning.
Maar uiteindelijk kom je erachter dat fb en instagram bestaan uit heel veel schone schijn. Niemand ziet het verhaal achter de facade, achter het mooie plaatje. We willen het ook niet zien want over het algemeen kan niemand het wat schelen. Uiteindelijk gaat iedereen voor zijn eigen geluk en mag je jezelf gelukkig prijzen als er een aantal mensen dicht bij je staan en met je meewandelen op je pad. Die daar niet alleen staan als je succesvol bent maar die je waarderen om jou en wie je bent en niet om wat je doet of presteert.
En zo mijmerde ik wat tijdens het strijken, blij dat ik niet had voldaan aan de wensen of verwachtingen van anderen maar mijn eigen plan had getrokken en heerlijk wat had kunnen meukelen.
*kubb is een waanzinnig leuk spel waarbij je houten blokken om moet gooien met houten stokken
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
