“En dan staat hij daar te springen en te juichen! Zo bijzonder! Het verbaasde en ontroerde me dat een jongetje van 8 zo oprecht blij kan zijn voor een ander!” Vriendin komt Gijs en Saar terug brengen na een nachtje logeren. Ze waren gaan bowlen. Gijs stond blijkbaar helemaal onderaan maar met groot enthousiasme mijn vriendin aan te moedigen en blij te zijn toen ze een strike gooide.
Het verhaal verbaasd mij niet, ik herken Gijs en ook mezelf er in. Gijs die altijd oprecht blij kan zijn voor zijn turnvriendjes als deze een medaille winnen bij een wedstrijd. Laatst was hij verdrietig, hij wilde ook graag zo’n mooie medaille winnen. En ondanks dat hij zelf net niet in de prijzen was gevallen, was hij oprecht blij voor de ander, gunde hij het de ander.
Zoals Gijs kan ik genieten en oprecht blij zijn als een ander succes heeft. Dat gevoel van enthousiasme als ik sta te supporteren bij een voetbalwedstrijd van onze oudste of crossfitbuddies die meedoen aan een wedstrijd. Ik schreeuw, spring, klap, roep en moedig aan en ben oprecht blij voor hun behaalde resultaat.
Het doet me denken aan het liedje van Wulf, de zanger; frontrow ticket. Sinds het liedje uit is, een paar maanden geleden, duikt het zo af en toe op in mijn hoofd:
“And still you’re there in the crwowd tonight. Between the hands waving left to right. I can be a pain form time to time, I know. You’re always head shaking, noise making. Cheering me on, in that front row.”
Ik ben goed in het aanmoedigen, helpen, enthousiasmeren van andere mensen. De glimlach, het inzicht, de beweging, het succes, de PR of de ontwikkeling die het bij de ander teweeg brengt, brengt mijn voldoening, laat mijn hart een sprongetje maken. Ik ben oprecht blij voor de ander, net als onze Gijs. Alleen andersom vind ik lastig. Als iemand mij een compliment geeft, of aanmoedigt of trots op mij is, weet ik me soms echt geen houding te geven. Ik word er ongemakkelijk van om in de spotlight te staan. Te veel aandacht vind ik lastig. Laat mij maar gewoon lekker mijn ding doen, 1 op 1 of een beetje op de achtergrond, tussen de mensen, daar gedij ik het best. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, wie kent die uitdrukking niet?
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
