Nee hé, aangekomen?? Hoe kan dat nou, ik had toch echt het gevoel dat ik wat zou zijn afgevallen… Het staat er echt, 3 ons erbij. Een keer goed poepen zou coach zeggen. En toch bekruipt voor een seconde dat gevoel me wat ik zo herken van vroeger, nou ja tot zelfs een jaar geleden. Schaamte, het frustrerende gevoel van zie je nou wel, je bent niet goed genoeg. Doe je nog zo je best, sport je nog zo hard, het lukt je toch nooit. Het gevoel van niet goed genoeg, van falen…
Er zijn tijden geweest dat ik iedere dag op dat ding stond, geobsedeerd; Altijd in de ochtend, zonder hempje. Zou het uitmaken als ik iets verder naar voren of juist naar achteren ging staan? Ow!!! Ik moet nog plassen! Verschrikkelijk, dat getal op die weegschaal moest naar beneden. Ik was een mollig meisje, je kent haar wel; iets te volle ‘gezonde’ wangen, stevige benen en billen. Zoals in een eerdere blog als eens geschreven, was het zelfvertrouwen me niet met de paplepel ingegeven en ik huilde snel. Dit maakte me een makkelijk en dankbaar target voor pesterijtjes. De populairste jongens maakte een lijstje van de knapste meisjes uit de klas, ik stond nog op nummer 7 maar dat was omdat er maar 7 meisjes bij ons in de klas zaten. Ik schaamde me, voelde me geminacht, vernederd, gekleineerd en belachelijk gemaakt. Maar het probleem met schamen is dat het een probleem maskeert maar dat schaamte zelf ook bedekt en verzwegen (moet) worden, ik praatte er thuis niet over.
Ik ging snoepen; mezelf ‘vullen’ met comfort food om dat nare gevoel maar kwijt te raken. Nee, helaas geen worteltjes, komkommer of radijsjes! Wij hadden thuis een enorme snoeptrommel en daar nam ik stiekem de snickers, mars en ander van dat soort chocolade uit. De papiertjes ruimde ik altijd zorgvuldig op, stopte ze helemaal onderin de vuilnisbak of in andere zakjes of iets dergelijks. En ik weet, tot op de dag van vandaag, eerlijk gezegd niet, of mijn ouders dit hebben geweten. Ze hebben mij er nooit mee geconfronteerd.
Toen ik een jaar of negen was, ben ik voor het eerst bij een diëtiste geweest. Die zette me op een weegschaal en zei dat ik te zwaar was en moest afvallen. Weer die schaamte, want nu was ik echt te dik, de diëtiste had het ook gezegd. Waar ik op school mee werd gepest, werd bevestigd. Mijn gewicht, het getal op de weegscheel associeerde ik met mijn identiteit. Er werd met geen woord gerept over mijn gevoel, mijn verdriet en mijn vlucht in zoetigheid om dat gemis weg te maken. Die zoetigheid hielp uiteraard maar even, daarna voelde ik me vaak juist nog slechter omdat ik me zo had laten gaan. Schuldgevoel en schaamte gingen hand in hand.
Op dit moment zit ik lekker in mijn vel, sport ik omdat ik het heerlijk vind; ik kom nog veel meer in mijn lijf, leer mijn grenzen kennen, zoek ze op, ga er over heen, verleg ze en ben trots. Mijn lijf is de afgelopen 2 jaar door crossfit veranderd, mijn benen zijn sterker en slanker, ik begin een beetje contour in mijn armen te ontdekken, mijn buik is platter en mijn billen steviger. En weet je, dat getal op de weegschaal… is in die hele 2 jaar maar een kilo of anderhalf afgenomen! Gefrustreerd werd ik er van in het begin! In plaats van afvallen kwam ik juist aan! Het was dat ik voelde dat ik fitter en sterker werd en dat ik er met zo veel plezier vandaan kwam dat ik het niet lastig vond om crossfit ‘vol’ te houden. De coaches en buddy’s hebben hier ook een geweldige rol in gespeeld, ik werd niet uitgelachen of gekleineerd maar voelde me gesteund. Niet vernederd of afgerekend op wat ik (nog) niet kon maar aangemoedigd om te proberen in ieder geval het maximale uit mezelf te halen op dat moment. Heel anders dan vroeger altijd als laatste gekozen te worden bij de gym!
Patronen, routines zijn lastige dingen en zeer lastig te doorbreken. Zeker als je niet precies weet wat er aan ten grondslag ligt of als het gepaard gaat met gevoel van schaamte. Vaak is het een opeenstapeling van factoren en gebeurtenissen. Mijn drang, hunkering naar zoetigheid is door mijn toegenomen eigenwaarde op dit moment nagenoeg verdwenen. Ik hoef geen vulling meer als substantiële vervanging voor gebrek aan (zelf) liefde of door schaamte. Er ligt sinds een maand allerlei snoeperij bij ons thuis en ook op werk maar ik voel niet meer de behoefte om (stiekem) te snoepen. Nog steeds vind ik het lastig om mijn gewicht hardop te noemen, blijft dit nog steeds een dingetje. Misschien dat dit in de toekomst nog ooit veranderd, misschien ook niet…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
