Vandaag had ik een PR op mijn deadlift. Deze is gefilmd en er zijn foto’s van gemaakt. Dat is LEUK, werd er gezegd. Mijn benen en voeten stevig op de grond, opperste concentratie, buik- en rugspieren aangespannen… Met een kreet van blijdschap en een vreugdesprongetje liet ik weten dat ik de magische grens van 100Kg had bereikt! Dat voelde goed, dat voelde sterk! Een heerlijk gevoel, een soort van overwinning. Dit zijn mijn ‘small victories to celebrate’; mijn beloning voor het harde werken. Er waren naast mijn deadlift-buddy nog anderen mensen aan het trainen, die me aanmoedigden. Dat ik door crossfit niet alleen fysiek sterker wordt maar ook mentaal blijkt dat ik de aanmoedigingen kon ontvangen zonder helemaal emotioneel te worden. Ik voelde me gesteund zonder helemaal week te worden.
Het is cliché en niet voor niks, het gaat om het proces, de reis, niet het einddoel. Ik beleef en voel het proces, ik vier (kleine) overwinningen en leer van tegenslagen. Ik durf mensen dichtbij me te laten komen en in contact met de ander mezelf te laten zien. Hier op mijn blogs over mezelf te schrijven. Maar wat ik nog ontzettend lastig vind is om naar mezelf te kijken op film of foto. Ik vind het dan ook helemaal NIET LEUK als ik gefilmd wordt. Ik laat me nu filmen omdat ik weet dat de kinderen het echt fantastisch vinden mij te zien als ik zware gewichten til en in de hoop dat het ooit veranderd en ik wel naar mijzelf kan kijken zonder afschuw. Kijken naar mezelf op film VOELT alsof ik NAAKT ben. Ik vind het verschrikkelijk. Nee, hoe vaak ze mij er ook al van hebben geprobeerd te overtuigen, ik vind mijzelf niet mooi naakt. En ik vind het dus verschrikkelijk om naar mezelf te kijken op film of foto’s waar ik in zijn geheel op sta. Ik voel me altijd te dik, ik zie alle putjes, bobbels en oneffenheden.
Ik snap dat het voor veel mensen lastig is om te begrijpen hoe ik mij voel. Sommige mensen die denken (of misschien wel vinden) dat het nu toch wel klaar is met die onzekerheid. Mensen die met ongeloof aanhoren dat ik vroeger gepest ben. “Je ziet er toch goed uit!” Geloof me, ik zou zo graag een knopje hebben dat ik om zou kunnen zetten zodat ik mezelf anders zou kunnen zien. Niet eens zo zeer voor mezelf maar nog meer voor mijn kinderen. Ik heb er zelf nog niet eens zo veel last van, zolang er geen filmpjes van mij gepubliceerd worden en ik mijn kleren aan kan houden.
Het is een groot en uitdagend mentaal proces wat al enkele jaren aan de gang is. Het heeft ook niks te maken met hoe ik er daadwerkelijk uit zie.
Het is een mentaal ding wat heel diep in mij zit. Ik kom van ver. Maar ook dit groeit stukje bij beetje want er waren zelfs tijden dat ik het verschrikkelijk vond om naar mezelf in de spiegel te kijken. En nee, dit is geen kreet om allemaal, uiteraard goed bedoelde, lieve reacties hieronder neer te zetten over dat het wel meevalt. Of dat ik het verkeerd zie. Dit is hoe ik mij heel vaak gevoeld heb en nu nog voel als ik naar mezelf kijk op film. Iets dat heel langzaam aan het veranderen is en nog heel kwetsbaar is. Ik durf inmiddels meer en meer op het proces te vertrouwen en op de liefste mensen om mij heen. Dus het lijkt me een kwestie van tijd dat ik ooit comfortabel in een kort broekje gefilmd zal worden tijdens een PR-poging. Tot die tijd draag ik nog mijn lange broek en probeer ik als het even kan de camera te vermijden 😉
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
