Zo, is dat een tegenvaller; de minister president die verkondigt dat er niet veel gaat veranderen aan de huidige maatregelen behalve voor de kinderen tot 12 jaar. Ergens wist ik het wel, of hield ik rekening met het scenario maar om het dan zo te horen, zet me toch weer even met beide benen op de grond. Het doet me ook denken aan het artikel https://www.boxrox.com/stages-of-crossfit-metcon/10/ dat ik laatst tegen kwam dat gaat over de 10 mentale fases waar je tijdens een work-out doorheen gaat. Ik vond het heel herkenbaar, maar dus niet alleen voor een CrossFit work-out. Eigenlijk voor alle zaken ‘waar je doorheen moet’. Zo ook deze intelligente lockdown. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht mijn idealistische, ietwat naïeve ik-persoon 6 weken geleden (fase 1). De meneer werkte toen al 2 weken thuis. Ik sloot de praktijk voor nagenoeg alle afspraken, we belden iedereen af met de mededeling; “Ik hoop tot over een paar weken”. Het ging beter dan verwacht; patiënten reageerden veelal opgelucht dat zij de keuze niet hoefden te maken en dit samen met alle collega’s te doen bracht ook saamhorigheid. Ik was optimistisch (fase 2).
Totdat de realist (fase 3) in mij meer en meer met de neus op de feiten werd gedrukt dat dit wel eens langer dan ‘een paar weken’ kon gaan duren. Dit was dag 4 in quarantaine, de dag dat ik me realiseerde dat ik het op het https://gewoonhaptonomie.nl/oudpatroon/ echt geen weken ging volhouden. Om me, met een schop onder mijn achterste, mezelf wat positiever te stemmen (mentale fases 4) en meer in beweging te komen, wat op dat moment ook weer beter ging. Ik probeerde juist de mooie kanten te zien van de lock-down; De tijd met de kinderen; het goede vrijdag-project link naar blog https://gewoonhaptonomie.nl/een-zeer-goede-vrijdag/, tijd om project ‘gazon’ te starten, tijd om met de fiets naar de praktijk te gaan, tijd om te trainen, tijd om hard te lopen, tijd om zonder haast te koken, alles met minder sociale druk en meer rust. En ja, sommige zaken vind ik echt wel fijn maar in werkelijkheid vind ik de lock-down vreselijk en hunker ik weer naar het normale. Wil ik graag open met de praktijk zodat ik, samen met mijn collega’s, mijn prachtige beroep kan uitoefenen; de verhalen weer kan horen, bij kan dragen aan de vitaliteit, veerkracht en de gezondheid van mensen. Mensen weer kan en mag (aan)raken zodat we verbinden en voelen wat dit alles met ons heeft gedaan.
Onze crossfit-coach van de zaterdagochtend houdt er wel van om ons ook een mentaal stukje training mee te geven; Zo stonden we een aantal maanden geleden op een zaterdagochtend om 10.00 met de groep voor het whiteboard. Op het whiteboard staat normaal de warming-up, skill en work-out, netjes in 3 kolommen opgeschreven. Maar toen niet. Er stond niks, “Wat gaan we vandaag doen coach?” Je voelde de onrust groeien. Niemand wist waar die aan toe was, niemand wist hoe lang het zou duren. Hoeveel geef je bij welke oefening? Piek ik niet te vroeg? Geef ik wel genoeg gas? Je wilt niet te vroeg pieken omdat je tot het einde toe wilt volhouden. En aan de andere kant heb je ook zo’n ontevreden gevoel als je niet alles hebt gegeven wat er in zit aan het einde van de les. Ondanks dat het heel veel onrust oproept, leer ik tijdens deze trainingen ook ontzettend veel. Met name hoe je ergens mee omgaat, hoe je (lijf) reageert, wat je doet, hoe je doet/reageert op spanning en onwetendheid.
Het is wel vergelijkbaar met hoe ik me nu voel; Ik baal en voel me in limbo, zoals de Engelsen dat noemen. In het ongewisse; Misschien herkennen jullie het wel. Niemand weet waar die op dit moment in deze aan toe is, niemand weet nog hoe lang deze situatie nog gaat duren en niemand weet hoe die er uit gaat komen. Hoe ga je daar mee om? Met die onzekerheid. Wat is je neiging? Hoe verdeel je je energie, je tijd, je financiële buffer? Hoe houd je ook nog energie over voor jezelf? Ben je een sprinter en heb je de afgelopen 5 weken alles al gegeven? Ben je letterlijk stil gevallen en vind je dat wel fijn? Of ben je (noodgedwongen) stilgevallen en vind je het moeilijk weer in beweging te komen? Of ga je net als ik, kabbel je een beetje op en neer, soms zie je het zonnetje en de positieve kanten van de lockdown en soms vlieg je tegen de muren omhoog en baal je van alles.
In mijn beleving zitten we rond mentale fases 5, met de domper van dinsdagavond. Misschien zit jij in een heel andere fase, misschien herken je helemaal niks in dit verhaal. Misschien zit jij al in mentale fases 7, de fase die we onherroepelijk ook gaan krijgen. De fase waarin je motivatie beneden nul zakt en je jezelf vooral heel zielig vindt. Het moment dat je denkt dat hier nooit een einde aan gaat komen. Realiseer je op dat moment dat er een begin is gemaakt met de versoepeling van de maatregelen, dat hier heus een eind aan gaat komen! Dat er ook voor de rest van ons een tijd aanbreekt voor de laatste ronde, de laatste fase. Dat we weten dat er een tijd komt waarin dit bijna voorbij is. Hou vol en hopelijk tot snel!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
