De middelste staat met een geel handtasje en blauwe haren om de haverklap op zijn kop. Zijn motto: als ze het niet mooi vinden, dan kijken ze maar niet, lekker belangrijk! De oudste wilde 2 jaar geleden al met een Gareth Bale-knot naar school. Ik vond het hem fantastisch staan, maar hij ‘droeg’ hem niet; Hij maakte zich veel te veel zorgen om hoe hij er uit zag en wat iedereen er van zou vinden. Hij zat destijds in een combinatieklas waarin een ouderejaars geen gelegenheid onbenut liet om hem te pesten.
Als moeder van 3 kinderen, krijg ik regelmatig een spiegel voorgeschoteld. Ik herken veel in mijn middelste (de peacekeeper) Maar vooral aan de oudste leer ik veel. Op een aantal vlakken herken ik mezelf in hem. Zo ook toen, met de knot; Pas als je er zelf voor gaat staan, kun je het gaan uitdragen. Wat dit dan ook is. Voor mij heeft het een tijdje geduurd eer ik voor mijn ‘titel’ en het vak hapto ging staan. Ik twijfelde lang, verschuilde me achter allerlei lamme excuses, theorietjes, verhalen en gebrek aan kennis/opleiding. Maar eigenlijk droeg ik het nog niet, rustte er voor mij nog allerlei oordelen en normen op. Ik was bang, bang wat de buitenwereld er van vond, het oordeel van collega’s. Ik had een soort ideaalbeeld in mijn hoofd van dé haptotherapeut en waar deze dan allemaal aan moest voldoen. En dat deed ik niet.
Ik zat veel te veel in mijn hoofd. Een prachtig instrument, dat brein van ons maar het kan ook zo gruwelijk in de weg zitten met allerlei (oude) overtuigingen, normen, patronen en (oude) stemmetjes. Soms hoor je letterlijk je ouders praten. En hoe goed oude wijsheden soms nog passen, soms belemmeren ze gewoon de boel; Behouden ze je voor groei, voor ontwikkeling, uit angst dat je op je bek gaat. Hindernissen, kuilen, beren of giraffen, we komen ze allemaal wel een keer tegen op ons pad. Voel je weerstand, kom je beer tegen, herken hem, schat hem naar waarde en ga er mee aan de slag. Wat is er nodig om deze te overwinnen?
Inmiddels 2 jaar verder, mijn oudste is vandaag op de middelbare gestart. Hij vroeg me vanmorgen of ik zijn knot wilde maken. Vol trots heb ik dat uiteraard gedaan. Daar ging hij, met zijn eigen beer onder de snelbinders, op weg naar zijn volgende hoofdstuk.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
