Zeker! Door het schrijven van de blogs toon ik mijn kwetsbaarheid, laat ik jullie meelezen in hoe ik de wereld af en toe beleef en voel. Regelmatig vraagt er eens iemand hoe ik dat toch doe, dat zo precies beschrijven van die gevoelens en emoties. Maar ook waarom, waarom zou je je kwetsbaarheid en pijn zo en publiek delen?
Tja, waarom? Ik bedoel, wat is de win-situatie voor mij? Ik leg mezelf een druk op om toch om de zoveel weken een stukje te schrijven. Iets wat ik merk dat de afgelopen dagen een beetje aan het knagen is geweest. Ik had een drukke week, emotioneel met een aantal pieken en dalen. Vooral de emotionele dalen zorgden er deze week voor dat ik een klein muurtje om mezelf optrok. Niet in eerste instantie, in eerste instantie deelde ik de emotionele aanleiding met een paar lieve mensen. Maar het delen werkte helaas niet zo helend als ik had gehoopt en misschien wel had verwacht. Ik had namelijk zelf nogal een oordeel over de situatie. Ik baalde enorm van het feit dat ik baalde van mijn verdriet. Waarom kwam het toch weer zo binnen? Hoezo verlang ik in deze nog steeds zo naar bevestiging? Ik had het zo fijn gevonden als het me oprecht niks meer deed. Maar dat doet het blijkbaar dus nog wel. En dat stukje acceptatie, dat het me dus nog steeds veel doet. Dat ik er verdrietig door ben, van slag, boos zelfs, dat is dus het knopje dat ook ik heel graag om zou kunnen zetten.
Wat ik (en de meeste mensen die ik haptonomisch begeleid ook) het moeilijkste vind, is het accepteren dat je blauwdruk iets is wat is, dat het bij je hoort als de kleur van je ogen, je bouw. Je kunt het ontkennen, maar je patronen die je opgedaan hebt in je vroege jeugd, die zijn er. Daar heb je het mee te doen. Hoe meer weet je hebt over hoe dat bij jou werkt, welke patronen en valkuilen je hebt, hoe makkelijker je ze gaat herkennen. Doordat je ze makkelijker herkent, kun je ze vaak ook eerder tackelen, kom je voor jezelf op, kun je er naar of juist anders handelen.
Maar, ondanks dat ik mijn blauwdruk aardig in het snotje heb, dat ik er al anders naar had gehandeld; namelijk mijn verdriet had gedeeld, had dat niet het gewenste resultaat, namelijk dat ik mijn verdriet kwijt was. Wat maakte dat ik mezelf toch weer wat isoleerde en ook wel een beetje zielig vond. Iets waar ik gruwelijk van baal, want als ik iets niet wil, is dat ik mezelf of nog erger, een ander mij zielig vind. Dus wat ga ik dan doen, in eerste instantie verstil ik, pot het verdriet en boosheid binnenin op. Daarna ga ik hard werken en afleiding zoeken. Hard werken om te ‘bewijzen’ dat ik de bevestiging niet nodig heb, dat ik toch wel zonder kan. Dit alles uiteraard met een mooie glimlach, die niks van dit alles verraad. Oftewel, ver weg van het voelen. Het voelen van die pijn doet namelijk zeer en is confronterend. Confronterend met het gevoel van vroeger. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem, het is zoals het was, maar dat gevoel van zoeken naar bevestiging; het gevoel van gezien worden en gedragen voelen.
Juist door het voelen van deze pijn en wat dit verdriet met me doet, maakt dat het stukje bij beetje heelt. Het hoeft niet weg, het is een deel van mij. Juist door het weg te willen maken gaat het knagen, door er een oplossing voor te zoeken, blijft het gevoel dat het niet goed is bestaan. Vanaf die plek deel ik hier een stuk van mijn kwetsbaarheid, probeer ik woorden te geven aan mijn gevoelens. Niet vanuit een slachtofferrol maar om aan te geven dat het kan. Dat het soms mega spannend is, en way out of your comfort zone, maar dat het accepteren en tonen van je kwetsbaarheid en gevoelens zomaar eens een opening zou kunnen zijn naar meer vrijheid en minder aanpassingen aan wat anderen van je zouden vinden…
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
