Foto’s, ik ben er dol op. Ik maak graag foto’s, ik kijk graag foto’s. Als klein meisje zat ik graag in fotoalbums te bladeren. Ik drukte foto’s ook af, stopte ze in een lijstje en hing ze op. Alle foto’s reisden van mijn studentenkamer mee naar Londen en Singapore. Zo voelde het alsof ik iedereen een beetje ‘bij’ me had. Eenmaal terug in Nederland was de noodzaak van iedereen bij me hebben aanzienlijk minder en bleven de foto’s in de doos. Met de komst van digitale toestellen maak ik nog steeds regelmatig foto’s maar druk ze nauwelijks meer af. Zo stonden de foto’s van onze wereldreis tot voor kort nog op een externe harde schijf. Sinds de foto’s weer op mijn laptop zijn gezet, pak ik ze  er regelmatig weer eens even bij.

Zo ook deze: Cambodja 2007; een tikkeltje melancholisch overvalt me een haast magisch gevoel; ik waan me terug in die tijd, ik kan haast de sfeer weer voelen van de omgeving, ik ruik de geuren van het land, het stof in mijn neus achterop de brommer, het eten, de intense kleuren. Ik merk zelfs dat mijn borst ervan open gaat, een glimlach om mijn mond, wat een prachtige tijd was dat! Als ik dan naar mezelf kijk en die kleren en schoenen zie, dan vraag ik mezelf af hoe het kwam dat ik op reis nauwelijks met anderen ‘bezig’ was. Dat ik er geen last van had wat anderen van me dachten of om aan bepaalde verwachtingen te voldoen? Wellicht een combinatie van omstandigheden; We hadden geen agenda, hoefden aan niemand verantwoording af te leggen en hadden er geen last van dat we ‘niemand’ waren. Het zal je verbazen maar op reis spraken we nauwelijks over ‘wat voor werk we deden’ back home. We deelden reisverhalen en ervaringen, status was ondergeschikt en niet belangrijk. We hadden geen zorgen, geen verantwoordelijkheden. Kortom we maakten ons niet druk, leefden met de dag en zagen wel hoe het avontuur zich ontvouwde.

Dus hoe komt het dan toch dat ik ‘afgleed’ naar een leven waar ik me vooral afvroeg ‘of ik het wel goed deed’. Of ik wel voldeed aan de normen en waarden van mijn omgeving? Waarom werden die strenge stemmetjes in mijn hoofd over het algemeen alleen maar luider ipv minder in de jaren daarna? Wanneer werd de buitenwereld belangrijker dan mijn binnenwereld?

Vooral tijdens moeilijke en stressvolle periodes in je leven kun je teruggeworpen worden naar je overlevingspatronen. Vaak raak je verstrikt in de strijd tegen je eigen gedachten. We proberen op allerlei mogelijke manieren om onze geest onder controle te krijgen door middel van allerlei tips en trucjes om van alles af te leren of te fixen. Ik ook. Becoming a mom maakte me onzeker, er werd op knoppen gedrukt van oud zeer. Spiegels werden voorgehouden waardoor ik terugviel op mijn patroon van hard werken en dingen doen voor anderen. Dit patroon kende ik en had ik al meer dan eens hoge ogen mee gegooid in het verleden. Zoals met elk ego-patroon, was ook mijn patroon een automatisme dat gericht was op bescherming tegen afwijzing en verkrijging van liefde en erkenning.

Eigenlijk was het nog niet eens het patroon dat me problemen opleverde, het is immers een prima patroon; Ik werkte hard en was lief voor anderen. Het probleem ontstond toen ik me bewust werd van het patroon en er wat van ging vinden dat ik zo op zoek was naar liefde en erkenning. Ik ging hard werken (uiteraard) om anders te worden, met ‘lief en aardig’ laat je over je heen lopen. Lief is slap en afhankelijk, werd mijn overtuiging. Maar dat is natuurlijk niet. Als je liefde gaat gebruiken met de verkeerde intenties, bijvoorbeeld om liefde in return te krijgen dan gaat het schuren en wringen. Als je goed in je vel zit, en liefde of tijd ‘over’ hebt en je doet iets voor een ander, dan geef je onvoorwaardelijk. Dan hoef je er niks voor terug en is het helemaal oké. Onvoorwaardelijk is voor veel mensen lastig omdat we van kleins af aan al gewend zijn dat er aan voorwaarden moet worden voldaan om iets te krijgen: “Als je lief bent, krijg je een snoepje”. Ik wil alleen niet meer zo zijn, ik wil mezelf niet meer afwijzen omdat ik vriendelijk ben of zomaar iets doe voor een ander zonder dat ik er iets voor terug krijg. Dit is wie ik ben, ik geloof graag dat mensen in de basis goed en vriendelijk zijn. En ja, soms stoot ik hard mijn neus, want echt niet iedereen denkt zo. Maar dan wrijf ik eens over de bult, huil indien nodig en reflecteer waarom het me raakt indien het me raakt. Maar probeer bovenal de (zelf)veroordeling ervan los te laten, aangezien dat nou een beknellende vicieuze cirkel van zelfafwijzing en onzekerheid bij mij in gang zet en die ben ik nou juist aan het doorbreken.

Blog 39 beknellende vicieuze cirkel van zelfafwijzing en onzekerheid bij mij in gang zet en die ben ik nou juist aan het doorbreken

Blog 39 beknellende vicieuze cirkel van zelfafwijzing en onzekerheid bij mij in gang zet en die ben ik nou juist aan het doorbrekenIk ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.