[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”]Voel je wat je doet, vraag ik haar? Euh, nee eigenlijk niet, dit is zo’n automatisme. Ze zet zichzelf stil en staat zich toe om te voelen wat er zojuist gebeurde. “Ik zette me schrap, ik verhardde, ik liet me bijna omver leunen. Het kwam niet in me op om tegen te duwen, er iets van te zeggen of desnoods een stapje opzij te doen zodat de ander kei hard zou vallen.”
Ze heeft er al zo vaak over gesproken; haar burn-out, haar patronen, haar harde werken, altijd voor iedereen klaar staan, niks is te veel en iedereen mag bij haar leunen. Zo veel theorieën, handvaten, trucjes om nee te leren zeggen, haar grenzen aan te geven. Maar ze voelde ze niet. En telkens was ze boos en teleurgesteld in zichzelf, ze had beter voor zichzelf moeten zorgen. “Nee” moeten zeggen, nou stond zij weer aan de zijlijn in de striemende regen en kou te vlaggen terwijl het niet haar beurt was! Vorige week ook al; ‘Ik heb zo’n last van mijn keel’, zei die andere moeder, ik kan echt dat veld niet op, ik ben al blij dat ik kon rijden. De andere 2 ouders hielden hun mond en keken een beetje ongemakkelijk weg. Met een beetje boze blik en een diepe zucht vanuit haar tenen stond ze op, ze houdt ook al niet van confrontaties…
Ze merkt wat ze doet, ze mompelt binnensmonds, ze verhardt, haar kaken klemmen op elkaar, een harde blik, hoekige bewegingen. Ze is boos maar ze weet nu niet op wie ze het meest boos is. Waarschijnlijk op haarzelf maar nu even nog niet. Nu is ze nog even boos op ‘de anderen’. De stemmetjes in haar hoofd laten haar ook niet met rust; Het ene oordeel met het andere: Nou doe je het weer, je zou toch niet meer over je heen laten lopen. En de andere: ach, nou ben je lekker in beweging en zie je de wedstrijd. – Zie hier de oordelen. Wat zit je nou echt dwars, vraag ik?
Dat ik voor mezelf niet het gevoel heb dat ik kan kiezen, dat ik voor mijn gevoel wel moet gaan vlaggen omdat ik die jongens niet in de steek wil laten. En dat ik ook weet dat er met kinderen verantwoordelijkheden komen maar dat ik daar nu ook eigenlijk niet zo’n zin in heb. En dat niemand anders opstaat om het te doen, besluit ze haar relaas.
En dat je er van baalt dat je niet durft te zeggen dat jij het niet gaat doen, zeg ik. Ze knikt, haar ogen lopen vol. Het zit diep, de angst om afgewezen te worden, bang om niet aardig gevonden te worden, ze weet inmiddels wel wat ze doet maar om het veranderen blijft lastig. Ze is geneigd om ongewenste emoties te vermijden of weg te redeneren (het kan altijd erger). Maar je kunt het vergelijken met een bal die je onder water duwt; vroeg of laat komt die met kracht toch weer boven. Belangrijk is dat ze haar emoties toe gaat laten zodat ze deze kan voelen. Niet om meteen iemand te gaan slaan of gaan schreeuwen. Maar doordat ze haar emoties bewust gaat ervaren, zonder oordeel, gewoon voelen wat er gebeurt in haar lichaam, in haar gedachten en in haar gevoel, kan ze de verantwoordelijkheid gaan nemen, haar grenzen voelen en er ook nog voor te gaan staan. [/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
