Hoe begin je dat dan, dat minder controle en meer vertrouwen ?

Volg deze cursus en wordt…

Doe deze 10 stappen en je zult …. Succesvol, slank, rijk, gespierd, gelukkig (noem maar iets) worden!

Ik ben een beetje aan het scrollen en de ene na de andere kreet verschijnt op mijn scherm. Succes is een keuze en het leven is maakbaar volgens velen. Ondanks dat ik weet hoe het werkt, raakt het toch een snaar. Mijn ego smult van dit soort trainingen, workshops en adviezen; geheel gericht op controle en maakbaarheid van het leven. Zou het dit keer dan toch niet anders zijn, denkt mijn brein nog in de verte. Nog steeds denk ik wel eens dat ik gelukkiger zou zijn als ik 10kg af zou vallen of nooit meer in de valkuil van mijn oude patronen zou vallen door een cursusje ‘happiness on the go in 10 simpele stappen’. Uiteraard is er op zich niks verkeerds aan (het gevoel van) grip hebben op je leven. Het is vaak een van de grootste frustraties van de mensen die bij me komen, het gebrek aan controle. Ze zitten er vaak compleet doorheen, mentaal, lichamelijk of allebei en hebben geen idee wat ze moeten doen om er uit te komen. Overtuigd dat hard werken hen de controle terug zal geven, dat is immers wat ze tot die tijd altijd gedaan hebben. Hard gewerkt om te komen waar ze nu zijn. Maar dat werkt niet meer. En soms kan een beetje (gevoel van) controle dan inderdaad helpen. Het kan soms net dat zetje zijn om ze op gang te helpen als ze zijn vastgelopen of als ze door het bomen het bos niet meer zien. Als ze in het moeras van passiviteit liggen en niet weten hoe nu verder.

Mijn dochter was gisteren met haar fiets gevallen en had haar pols flink pijn gedaan. Vanmorgen ging het gelukkig al een stuk beter met haar pols. “Maar wat zei je nou gisteren over die tape?”, vroeg ze me vanochtend terwijl ze haar pols ondersteunde met haar andere hand. Ik heb (naast vallen en stotenzalf) standaard een rolletje tape in mijn tas zitten (beroepsdeformatie). Gisteren zei ik haar dat ik anders vandaag wel een tape om haar pols zou doen ter versteviging. Dit had ze onthouden. Buiten dat het natuurlijk bijzonder interessant uit ziet, zo’n heuse tape om je pols, vertrouwde ze me toe dat het echt een stuk steviger voelde. En wat ik had gezegd over dat het niet voor de pijn zou helpen was niet waar, want het deed ook een stukje minder pijn. Zo kon ze vandaag wel mee doen met de gym! Niks mis met een stukje hulp om haar op gang te helpen. Ook omdat ik weet dat er niks ernstigs aan de hand was. Als je gaat leven met tape en je creëert daarmee je stevigte, je houvast, je grip of je controle, weet dan dat je daarmee mogelijk ook een hoop bedekt. Mogelijk bedek je met je tape, met je gevoel van controle allerlei hande ongemakkelijke gevoelens van nooit goed genoeg zijn, je hunkering naar erkenning, je angst op afwijzing. Zet je deze gevoelens vast met je tape of stop je ze weg onder een stoer verhaal met allerlei gevolgen (nooit je emoties tonen) nadien.

Want wat als die tape ooit losraakt, de cursus of training die je volgde ten einde loopt, klaar bent met je dieet? Wat gebeurd er op het moment dat jij (gelooft) dat je leven onder controle is en er gebeurt iets wat je niet leuk vindt of waardoor je (je gevoel van) controle verliest? Vaak zul je dan onmiddellijk het gevoel hebben dat je faalt, niet goed genoeg bent en steken de patronen van angst, onzekerheid en alle andere overtuigingen de kop weer op. Het leven loopt nou eenmaal niet altijd zoals jij dat wilt en er zijn heel veel oorzaken en omstandigheden die daar invloed op hebben. Zaken die je nu eenmaal niet altijd allemaal in de hand hebt, kunt controleren, hoe graag je dat ook wilt of hoe hard je ook je best doet!

Dat heb ik namelijk ook altijd gedaan, heel hard mijn best. En als het dan toch niet helemaal goed uit pakte, had ik heel erg de neiging altijd om alles uit te vergroten, tot in detail uit te tekenen om er achter te komen wat ik dan ‘fout’ had gedaan om dit voor de toekomst te kunnen vermijden of te verbeteren. Het kon altijd beter, ik was niet snel tevreden en vind het ook lastig om dingen uit handen te geven. Als ik het zelf doe, kan ik alleen mezelf de schuld geven; ik was de grootste schuldeiser in mijn eigen strafzaak. Dit komt uiteraard voort uit een soort van controle, soort van als ik alles maar perfect doe, dan zal niemand iets op mij aan te merken hebben. Maar ja, door dit perfectionisme raakte ik verstrikt in een soort van keurslijf van controle en strengheid.

En we weten allemaal wel hoe een keurslijf er uit ziet, ingesnoerd, weinig ruimte om te bewegen of om te ademen, houterig en weinig spontaan. Beeld je je maar eens in dat je op dit moment wordt ingesnoerd in zo’n keurslijf. Het geeft stevigte en zeker als je onzeker voelt, of als je behoefte hebt aan houvast en support van buiten omdat je van binnenuit nog niet stevig (genoeg) voelt, kan het keurslijf je helpen overeind te blijven. Dus zeker als je houvast vind in allerlei schema’s, trainingen, stappenplannen en als het je helpt je doelen te behalen die je graag wilt behalen, moet je dat ook zeker doen. Maar kijk eens of je tegelijkertijd vanuit een ruimer perspectief kunt kijken met een soort van: het lijkt me leuk als dit zou gebeuren maar het kan best dat het heel anders gaat en dan is het ook goed. Minder controle, minder krampachtig vasthouden aan, meer gevoel van vrijheid en vertrouwen dat het leven zich toch wel aan je ontvouwt of jij daar nou een hele grote druk op zet of niet.

Maar hoe begin je dat dan, dat minder controle en meer vertrouwen?

Dat is voor iedereen verschillend. Vaak begint het uit een soort van noodzaak. Voor de een als die met een burn-out thuis zit, voor de ander als die opmerkt de dag niet meer door te komen zonder oppeppende middelen. Misschien wel als je lichamelijk zo ver afgebrand bent of dat je merkt alleen nog maar te snauwen tegen je partner.

Toen ik begon met de hapto-opleiding deed ik dat ook vanuit een gevoel van controle; als ik ‘weet’ hoe dit werkt, dan kan ik nog beter, nog meer… Als ik weet hoe ik mijn gevoelens en emoties werken, dan verdwijnen die nare gevoelens zoals angst, eenzaamheid, zelfafwijzing of verdriet wel. In het begin had ik vaak van die heftige highs en lows; dan had ik een periode ineens allemaal nieuwe inzichten, van die eureka-momenten. Dan kwam ik ook naar de opleiding met de woorden: “wat ik nou toch ontdekt heb! Dit is het! Nu heb ik het door!” Om vervolgens diep in de put zitten want het werkte toch niet helemaal zoals ik dacht.

Het is namelijk helemaal niet zo dat als je maar hard genoeg oefent of als je maar hard genoeg je best doet of wat dan ook, dat dit soort gevoelens verdwijnen. Of dat je überhaupt maar enige invloed  hebt op je gevoelens of dat iemand anders verantwoordelijk is voor hoe jij je voelt. Want het is immers de ander die jou kwetst en dus verdriet doet of jou ongemakkelijk laat voelen. Gevoelens poppen zo maar op, net als gedachtes. Sommige mensen denken nog wel eens bij mij, dat ik als hapto, als gevoelsspecialist, deze gevoelens niet meer heb of dat ik weet hoe is ze onder controle moet houden. En dat dat is wat ik mensen leer: hoe ze hun gevoelens en de daarbij horende gedachtes zo goed mogelijk kunnen controleren. Dat begrijp ik ook, want ik dacht immers hetzelfde een aantal jaar geleden. Maar niets is minder waar; Bij mij duiken gevoelens ook  gewoon op, ze verdwijnen niet. Waar het mee begint is om als het ware bij je gevoel aanwezig te blijven en er niet onmiddellijk van weg te lopen of te willen verdoven of wat dan ook. Niet weglopen (in je telefoon duiken), niet verdoven (met eten, drinken, drugs of pijn) maar erkennen dat je bijvoorbeeld bang bent, dat je bang mág zijn. Dat je iets spannend vindt of eng en dat dat er bij hoort, dat dit normale gevoelens zijn en iedereen ze wel eens heeft. Angst, eenzaamheid, zelfafwijzing, verdriet. Als je deze gevoelens herkent als zodanig en je mag ze van jezelf voelen golven ze vaak ook weer weg.

Maar wat eigenlijk altijd gebeurt is dat er een gevoel in je opkomt, bijvoorbeeld verdriet, we dit gevoel niet willen voelen. Het moet weg. Met als resultaat dat je er mee gaat worstelen, weg gaat stoppen, stoer over heen stapt, er controle over wil hebben. Terwijl, als je de gevoelens kunt plaatsen naar waarde, er een soort helderheid kan ontstaan. Een helderheid het vermogen te ontwikkelen dat je deze gevoelens (en de daarbij opkomende gedachtes) toe kunt laten en kunt gaan ervaren. Niet om te gaan controleren maar om in te gaan zien dat jij deze gevoelens hebt en dat je ze ervaart. Je kunt als het ware een beetje gaan uitzoomen en kijken naar wat er gebeurd als het gebeurd. Gevoel komt nog steeds op maar het neemt je niet meer zo in beslag. Je voelt het als het ware opkomen: Ow, dit is mijn onzekerheid, dat heeft niks met die ander te maken, dat is mijn eigen onzekerheid. Of dit is mijn angst dat iemand mij niet aardig vind. En dan het herkennen niet gaan gebruiken om er dus iets aan te moeten veranderen. Want dan kom je weer in dat cirkeltje van hard werken: ik moet mezelf veranderen, ik mag die onzekerheid niet voelen of je gaat het verstoppen onder een stoere laag en gaat jezelf bewijzen of overschreeuwen. Dan ga je je onzekerheidjes weer bestrijden of wegduwen en dat levert dan meestal weer nieuwe ellende op. Dus niet willen controleren maar juist even proberen soort van los te laten. Er minder van te vinden, soms helpt een vleugje humor om de scherpte eruit te halen. Om er met een soort mildheid naar te kijken.

Op het moment dat je door krijgt hoe het werkt, is het net als met een hoop andere dingen; een kwestie van doen. Elke dag proberen zo bewust mogelijk te zijn met wat er is. Vallen en opstaan, oefenen, trainen aan de university of life. En als er dan iets heftigs gebeurd, stel ik flip een keer uit mijn plaatje, ik word ergens door geraakt, ik geef de ander ergens de schuld van of ik ben me bewust van mijn zelfafwijzing of onzekerheid. Dan is dat mijn moment van reflectie. Heel soms lukt het om op dat moment even stil te staan bij wat er gebeurd, het te laten gebeuren, het er te laten zijn en het te aanschouwen. Maar soms ook niet. En dan maak ik daar op een ander moment tijd (soms is dit 05.00 uur in de ochtend omdat het je toch niet helemaal lekker zit en je daardoor niet meer kunt slapen) voor om dat eens even uit te pluizen, te herkauwen er als een soort helikopter, een soort van uitzoomen, naar te kunnen kijken.  Niet met een oordelende of veroordelende blik maar met een soort van glimlach, een soort van mildheid en compassie naar mezelf. En dan ontstaat er meer ruimte voor spontaniteit in plaats van controlezucht, zachtheid ipv verharding, creativiteit ipv rigiditeit en regeltjes etc.

Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.