‘Zo, daar zijn we dan’. Ze ploft op de stoel tegenover me. Een verzorgde dame, begin veertig, stoere leren laarsjes onder een momjeans, subtiele make up. Ze begint te vertellen over wat er allemaal is gebeurd; plotsklaps kon ze niks meer. Er werd nog gedacht aan een herseninfarct omdat ze met een oog nauwelijks iets zag. Maar op de MRI was niks te zien.
Afgebrand.
Op.
Te lang te veel.
Ze praat veel maar zegt weinig. We hebben het al eens samen over haptotherapie gehad. Dat was niks voor haar, zei ze toen stellig; Ze wist precies hoe het bij haar in elkaar zat. Was zich heel bewust wat de pijnpunten en triggers uit haar geschiedenis waren en kon deze prachtig verwoorden. Nog steeds weet ze het mooi te vertellen. In haar hoofd weet ze precies hoe ze het zou moeten doen. ‘Hoe komt het dan toch dat het me niet lukt? Nog steeds niet. Ik heb rust genomen. Ik heb al vijf sessies bij een psycholoog gehad. Ik ben begonnen met yoga. Ik werk eigenlijk nog niet. Ja, af en toe belt er een collega voor overleg maar meer dan een uur per dag nog zeker niet. Toch gaat het niet beter. En dit (ze wijst naar haar lijf) is ook weer gigantisch uit de klauwen gelopen nu ik totaal niet meer beweeg.’
Ik doe een poging om te kijken in welk stadium ze is in het herstelproces. Maar ik kom niet ver. Haar sterke kant is haar denken. Ze heeft het allemaal al suf geanalyseerd. Na een tijdje word ik wat onrustig en ook een beetje onzeker; Ze heeft al zo veel zelf kennis en inzichten. Iedere interventie die ik doe, beantwoordt ze consequent met een “ja, maar…”.
Ik hoor haar schreeuw om hulp en zie haar worsteling maar voel ook een terughoudendheid, alsof ze me nog niet alles toevertrouwd. Hierdoor wordt er op mijn eigen knoppen van onzekerheid gedrukt. Ik trek me wat terug en ik word wat stiller. Dat merkt ze waarschijnlijk en ze zegt: ‘Denk je dat haptotherapie wat kan doen?’ Ik merk dat mijn neiging tot hard werken en laten zien wat ik allemaal aan kennis in huis heb wordt uitgedaagd. Het is nu zaak dat ik bij mezelf blijf en niet mee ga in haar verhalen en analyses. Ze komt hier omdat ze elders niet verder komt, ze komt hier om te leren voelen. ‘Het is in ieder geval een andere aanpak dan wat je tot nu toe hebt gedaan’, zeg ik. ‘Je grootste kracht is tevens je grootste valkuil; je weet het allemaal zo goed. Je kunt het allemaal fantastisch verklaren. En toch zit je er nu zo bij.’
We spreken af om drie behandelingen in te plannen en daarna te evalueren. Het praten zal ze met name bij de psycholoog doen en bij mij komt ze ervaren en leren voelen.
Ik vraag haar om in haar ondergoed op de bank te komen liggen. ‘Mag ik mijn hemdje aanhouden? Die buik, daar zit jij toch ook niet op te wachten, wel? Ik heb zo maar een BH uit de kast getrokken vanochtend, het past echt niet bij het broekje. En let vooral niet op mijn ongeschoren benen.’ Het mooie is dat ik er niet zo veel van vind. Maar dat zij juist degene is die er van alles van vindt en dit op mij projecteert. Ik besluit dit nu nog niet aan terug te geven maar maak er wel een notitie van in mijn hoofd. Als dit een patroon is, komt dit onherroepelijk terug, dat is het mooie van patronen.
Iedere sessie komt er stukje van de puzzel bij; Hoe ze als kind altijd op haar tenen liep op het VWO. Hoe haar eerste vriendje haar altijd kleineerde. Dat ze nog steeds geen idee heeft hoe ze zo kordaat bij hem is weggegaan destijds. Maar dat ze zichzelf toen onbewust heeft beloofd zich nooit meer door iemand te laten kleineren. Zo wil ze zich nooit meer voelen. Die deur heeft ze heel goed afgesloten. Zo goed dat ze ook het contact met haar eigen lijf heeft afgesloten en vooral geweldig goed is geworden in denken. Zo goed dat ze zelfs al denkt te weten wat een ander van haar vindt. Nu laat ze zich niet meer door anderen lager plaatsen maar plaatst ze haar vriendinnen en sommige collega’s boven zich. Waardoor ze, per saldo, nog steeds automatisch lager zit. Het patroon wordt op een andere manier in stand gehouden maar de angst is dezelfde; angst om niet goed genoeg te zijn. Ze barst in tranen uit. Dit is de angel.
Als je bang bent voor afwijzing, weerhoudt dat je er van om je grenzen aan te geven. Als je bang bent om niet goed genoeg gevonden te worden, werk je tot iets perfect is, zodat niemand iets heeft aan te merken. Haar patroon om niet te voelen, heeft haar perfect geholpen om die angstgevoelens niet meer te voelen. Ze rationaliseerde ze gewoon tot stress.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
