Ik kijk de kring rond, allemaal nieuwe gezichten. Ik heb een cursusdag en ken hier niemand. Ik vind het super spannend; dit voel ik altijd als eerste aan de spanning in mijn billen en benen. Daarna merk ik dat mijn ademhaling sneller en oppervlakkiger is, samen met het hart dat in mijn keel klopt. Ook ben ik me veel meer bewust, haast gespitst, van alles wat er om mij heen gebeurd, alsof ik antennes heb die alles in de gaten houden. Ieder gebaartje dat iemand maakt, wie met wie zit te kletsen, wie er lacht, ik merk het allemaal op, hypersensitief. Zelf weet ik me geen houding te geven, sla wel 10 keer mijn benen anders over elkaar, armen voor me, gekruist of juist niet. Ow, toch nog even die pen uit mijn tas pakken, een slokje water, lippenbalsem… toch ook handig dat schriftje uit mijn tas. Waarom beginnen we nog niet? Ik zie tegenover me iemand die contact probeert te maken met zijn buurvrouw door een bijdehante opmerking als grapje. Hij is duidelijk ook niet op zijn gemak en probeert zich een houding te geven. Dat had ik ook kunnen doen maar vandaag houd ik het nog even bij mezelf.
We beginnen, na het voorstelrondje merk ik dat ik er al relaxter bij zit; de spanning is uit mijn onderlijf, mijn ademhaling meer vanuit mijn buik en rustiger. Er ontstaat een discussie over een bepaalde aanvliegroute van de behandeling. Ik merk dat ik er een ander idee over heb. Zal ik… of toch niet. Ik zoek naar de juiste woorden. Ik wil wel dat het goed overkomt, alsof ik er over nagedacht heb. Maar nog belangrijker, ik wil geen flater slaan. Iemand anders maakt een opmerking die dicht bij mijn idee in de buurt komt. Hier kan ik wel op aanhaken, hmmm iemand anders komt er tussen. Ik zit veel te veel in mijn hoofd te twijfelen of ik iets ga zeggen of niet maar nog meer hóe ik het ga zeggen. Ik wik en ik weeg en als het dan eindelijk zo ver is dat ik het durf te zeggen, is alle spontaniteit er uit verdwenen. Is het zo gemaakt en geforceerd dat het totaal niet meer overkomt zoals ik bedoel.
Dat is wat er met mij gebeurd als ik onzeker ben. Ik ga zo de zekerheid in mij hoofd ‘zoeken’, wikken, wegen. Met mijn antennes de signalen oppikken van de ander zodat ik (onbewust) kan afstemmen op de ander, denken wat de ander zou willen horen. En het idiote is, hoe meer ik mijn best doe te voldoen aan de maatstaven, meningen en oordelen van anderen en de ideaalbeelden in mijn eigen hoofd, hoe minder spontaan, hoe minder authentiek en hoe verder ik van mezelf verwijder. En het levert vaak niet eens iets op; sterker nog, het levert me vaak alleen maar nog meer onzekerheid op. Waardoor het kringetje weer rond is. Al hoewel ik het lastig vind hoor, wanneer ben je authentiek? De foto boven deze blog was een heel spontane selfie, zonder filter, erg authentiek als je het mij vraagt. Maar tevens voldoet hij wel aan mijn maatstaven, anders had ik hem niet hier geplaatst. Dus hoe spontaan is het dan nog?
Ik heb het idee dat er af en toe een wanverhouding ontstaat in mijn hoofd door aan de ene kant wie ik ben en aan andere kant het aan welk ideaalbeeld uit mijn hoofd ik zou willen voldoen. Waarbij dit ideaalbeeld gevoed wordt door alle mooie plaatjes en verhaaltjes op social media. In mijn hoofd stap ik vol zelfvertrouwen zo’n cursusdag binnen, durf zo op iemand af te stappen om een gesprek te beginnen. En mijn visie op die behandeling vertel ik ook met de meest prachtige uitleg uiteraard. Maar goed, mijn ideaalbeeld kan ook de handstand, schittert in een vlog, bakt onvermoeid met de grootste glimlach op haar gezicht stapels pannenkoeken voor alle kinderen uit de buurt en danst de hele dag vrolijk door het huis…om maar een paar dingen te noemen ?
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
