Dapper, herkenbaar maar vooral kwetsbaar en krachtig zijn termen die mijn vorige blog bij jullie opriep. Het zette me aan het denken, kwetsbaar, krachtig. Beiden een volmondig ja; Ja, ik heb heel persoonlijke dingen geschreven en gedeeld op een medium dat voor jan en alleman toegankelijk is. Ja, ik vond het onwijs spannend om het te publiceren; Ik voelde me kwetsbaar en was er zenuwachtig van, compleet met kriebels in mijn buik en onrust. Ik heb die dag volgens mij wel 50x mijn facebook gecheckt. Zenuwen, twijfel, is het wel goed genoeg wat ik schrijf en interessant? Zit men daar wel op te wachten? Is het wel handig om mijn kwetsbaarheid te tonen voor iedereen? Neemt men mij dan nog wel serieus als therapeut?
De kracht zit hem in het feit dat ik mijn verhaal enigszins in beheer denk te hebben; Ik heb weet van mijn verleden, het heeft me gebracht waar ik nu sta en waar ik voor sta, mijn normen en waarden. Ik heb een aardige weet van mijn blauwdruk. Die blauwdruk is een gegeven, iets waar je het mee hebt te doen. Je overlevingsmechanismen zitten hierin. Tijdens mijn opleiding dacht ik altijd dat er een tijd zou komen dat ik mijn blauwdruk dusdanig in het snotje zou krijgen dat ik deze wel zou kunnen veranderen; ze kon perfectioneren. Ik zou nooit meer zo snel gaan huilen, ik zou de verbinding blijven zoeken, juist in moeilijke tijden want dat vond ik fijn. Met het intussen verworven zelfvertrouwen zou ik niet meer om bevestiging hoeven vragen, ook niet onbewust en (naast 10 kilo afvallen) al helemaal nooit meer op mijn witte paard stoer mensen gaan redden of pleasen. Nou… we weten allemaal hoe dit sprookje is afgelopen!
Wat een groot voordeel van dit alles is dat ik juist dat thema kan overbrengen waar ik zelf zo hard mee geworsteld heb. Ik kan onderwijzen wat ikzelf heb geleerd. Voor iedereen is het pad uiteraard anders. Als je echt weet hebt van je blauwdruk en dat je het daarmee maar te doen hebt, weet je dat het nooit perfect wordt. Maar je zult de signalen eerder gaan herkennen. Er zijn in de afgelopen jaren legio keren geweest waarin ik dacht het ei van Columbus ontdekt te hebben totdat er iets op mijn pad kwam en ik dacht; oke, hier gaan we weer… sta ik weer met 2 benen in die valkuil, leer ik het nou nooit!!
Afgelopen mei deed ik samen met een buddy mee aan een crossfitwedstrijd. Iets wat we beiden super spannend vonden! Een paar dagen voor de wedstrijd kregen we te horen wat de 3 work-outs (WOD) waren. Jullie raden het al, de laatste WOD begon met 50 box-jumps op reguliere vrouwen hoogte. Ik heb mij druk gemaakt, ik wilde mijn buddy niet in de steek laten. Ik heb thuis geoefend, daar zelfs een filmpje van gemaakt en naar mijn buddy opgestuurd. Voor degene die me niet zo goed kennen, als ik iets verschrikkelijk vind is het gefilmd of gefotografeerd worden! Dus zo erg zat ik met die box-jumps in mijn maag. Het werd zondagmiddag, de eerste 2 WOD’s waren best lekker gegaan. Maar de benen waren moe. Achteraf kreeg ik te horen dat het aan mijn hele lijf te zien was dat ik er geen vertrouwen in had. Ik stond me helemaal op te fokken, alles in mijn hoofd, totaal geen verbinding met mijn lijf. Ik voelde me een aangereden hertje, rijp voor de slachtbank en dat is ook gebeurd. Ik sprong, met mijn hoofd, dus niet hoog genoeg en schaafde mijn scheenbeen dusdanig langs de houten rand dat er onmiddellijk een fors ei op kwam wat later een behoorlijk gat gaf van 2cm lang. De genezing heeft de hele zomer geduurd.
De mentale blokkade de daarop volgende weken, vond ik echt verschrikkelijk. Voor mijn gevoel weer van voor af aan, weer het hele traject, inclusief huilen en echt niet in staat zijn om te springen. Maar… wat mijzelf nog het meest verbaasde, ondanks de mentale blokkade, ik gaf mezelf de tijd te helen. Bleef trouw aan mijn grenzen, kon deze duidelijk aangeven en nam de tijd om rustig aan op te bouwen. Ik zocht steun, was er open over naar anderen en celebrated every small victory. Als ik een toren maakte van schijven, net zo hoog als de houten doos, schaamde ik me niet. Ik vond het gesjouw onhandig maar was trots op mezelf dat ik mezelf een aanpassing toestond waardoor ik wel kon springen en op die manier weer vertrouwen kon ontwikkelen. Ik was niet helemaal terug bij af! Ik had (letterlijk) een deuk opgelopen maar was niet onherstelbaar beschadigd.
De houten doos staat voor mij symbool voor vertrouwen, vertrouwen in mezelf en vertrouwen in mijn omgeving. Ik merkte dat de wereld niet verging, dat ik mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in de wereld niet compleet weer verloren was. Integendeel, ondanks dat ik in mijn eigen ogen gefaald had, waren er super lieve mensen om mij heen. Die oprecht met me te doen hadden, die me ondanks het gat in mijn scheenbeen nog leuk vonden. Die liefde, die kon ik ook voelen, weliswaar na de WOD, want ik moest natuurlijk wel door van mezelf, giving up was not an option. Ik sloot mezelf af voor alles en iedereen, ook de pijn voelde ik op dat moment niet echt of ik sloot me er onbewust ook voor af. De mensen die bij me kwamen informeren toen ik met de beentjes omhoog lag, kwamen me niet uitlachen, ze waren bezorgd. Dit ontroerde me en ik merkte dat ik mezelf opnieuw moest verhouden met de ander/de groep maar vooral met mezelf. Maar juist doordat ik mezelf steeds vaker durf te laten zien, ondanks het risico gekwetst te worden, merk ik dat een (groot) aantal contacten mooier worden, een diepere laag raken. “In vriendschap waarin je kwetsbaar durft te zijn, schuilt een enorme kracht” is een quote die ik onlangs tegenkwam. Hoe mooi is die!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
