#OUDPATROON

Dag 4 in Quarantaine: “Ik moet ook altijd alles doehoen” en hoppa, daar gaan de sluizen weer open. Zat ik daar, mezelf vooral heel zielig te vinden. Want: ik zorg voor iedereen maar nu kom ik zelf niet meer aan dingen toe die ik graag wil doen; #Valkuil, #oudpatroon, #blauwdruk, #nooitklaarmee, #duurtwelsteedskorter.

Voor iedereen zorgen; zorgen dat de meneer rustig kon werken, want hij had het super druk met alle meetings, crisis op de beurs en ook nog thuiswerken. Dus ik ging regelen dat de kinderen rustig bleven; zat ik daar als een politieagent met slechte zin. Met een knuppel aan het hoofd van de tafel, oogluikend de kinderen in de gaten te houden dat ze maar hun taakjes deden. Om de paar minuten had er een van de drie wel een vraag of snapt het niet of ik heel even wil helpen. Ondertussen appeltjes schillen, bekertjes drinken maken, de tafel dekken en afruimen, zorgen voor het ontbijt, lunch en avondeten en vooral met engelen geduld en liefde. Met een schuldgevoel want ik baalde enorm; ik miste mijn ‘me tijd’.  De uurtjes op de dinsdag waarin ik alleen thuis ben en lekker wat kan schrijven en aanmeukelen, de uurtjes op de box waarin ik ook met niemand anders bezig hoef te zijn dan met mezelf, zelfs de tijd die ik alleen in de auto zit met mijn muziekje! Dat schuldgevoel; want wat loop ik te klagen over gebrek aan ‘eigen’ tijd? Er gaan mensen dood, er zijn mensen die het heel veel slechter hebben! Dát schuldgevoel plus het gevoel dat niemand hier voor heeft gekozen en we er dus vooral van moeten proberen te genieten met zijn allen, terwijl ik het vreselijk vond, dat continue zorgen voor alles en iedereen, ik werd er dood moe van! Daarnaast kwam ik zelf nergens aan toe; niet aan zaken die ik voor de praktijk nog moest regelen, niet aan de pilatesles opnemen, niet aan dat artikel lezen, niet aan een blog schrijven, niet aan sporten. 4 Dagen heeft dit geduurd, 4 dagen vol overgave zorgen voor de liefsten totdat ik dus barstte.

Valkuil, oudpatroon, blauwdruk, nooitklaarmee, duurtwelsteedskorter.

Stik chagrijnig, vol zelfmedelijden was er weinig meer over van de sprankel en de energie van de afgelopen maanden. Neem ik mijzelf weer veel te serieus, cijfer ik mezelf weg en ga weer hard lopen werken om vervolgens te gaan zitten mokken dat ik het ook allemaal alleen moet doen. Zo snel kun je dus terugvallen in oude patronen zodra je in de overlevingsstand komt; schiet je bij bepaalde triggers in ‘ingegraveerd grammofoonplaat’-gedrag. Ik krijg vaak de vraag van hapto-klanten “wanneer gaat dit patroon weg? Hoe kom je er van af” Ook ik heb ooit gehoopt en mezelf afgevraagd of ik ooit van dat patroon af zou komen. Maar het is een illusie ‘beter’ te worden. Het komt nooit meer goed! Je wist geen oude gegevens uit. Dit klinkt allemaal wat dramatischer dan dat het is. Je blauwdruk blijft. Je hechtingsverhaal blijft. Het blijft je hele leven lang meespelen.

MAAR! je kunt wel eerder leren schakelen. Je kunt leren een andere groef van je grammofoonplaat aan te bieden en op momenten dat je niet zo onder druk staat kán het ook zeker veel minder worden. Het helpt als je je eigen patronen en blauwdruk hebt onderzocht en kent. Dat zodra je dag 4 in quarantaine jezelf kunt zien zitten, brullend dat oude patronen nog steeds niet zijn opgelost. Dat je met een milde blik naar je zelf kijkt, er een flauwe, enigszins liefdevolle glimlach verschijnt en je denkt, daar zijn we tóch weer! Om vervolgens jezelf bij de lurven te pakken, jezelf een schop onder je achterste geeft, je bokkepruik bij de carnavalsspullen opbergt omdat de optocht toch echt niet meer doorgaat en in gesprek gaat met de meneer om afspraken te maken over hoe we het de rest van de quarantaine-tijd gaan doen. Verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen aandeel en uitspreken in plaats van uit gaan zitten houden, mokken en verstarren in de hoop dat iemand me komt redden.

Sindsdien dekt het gespuis de tafel, heeft de meneer al 4 keer en kinderen ook allemaal 1x keer met opa gekookt, heb ik 30km gelopen, hebben we school van 9-14.30, neem ik mijzelf niet meer zo serieus, nam mijn schoonvader tulpen voor mij mee, deden we mee aan challenges, groeven we een kuil voor de nieuwe trampoline, heb ik de helft van ons gras al geverticuteerd, 2 podcast geluisterd, helpen de kids mee met stofzuigen en bedden afhalen, is er een boom gesnoeid, een pilatesles opgenomen, veel gelachen, nieuwe spelletjes verzonnen, monopoly gespeeld, samen gesport, nog meer geknuffeld en al 2 kampvuurtjes gebouwd onder andere!

Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.