Laat Statler & Waldorf maar kletsen!
“Ja maar, toen ik daar zat begon ik zo te stotteren. En ik had het nog zo goed voorbereid, had tijd om rustig een kopje thee te drinken. En toch stond ik daar te hakkelen en te stotteren, ik werd vuurrood en het zweet brak me uit. Verschrikkelijk, ze moeten wel gedacht hebben.”
Ze zit tegenover me haar relaas te doen, ze is er nog vol van zo te horen. Ik laat haar even, ze is al een poosje werkloos en heel eager om weer aan de slag te gaan. De lat ligt hoog, het gevoel van een failure te zijn in de ogen van haar vriendengroep en familie speelt ook mee. “En ik had eigenlijk dit en dit nog willen zeggen maar dat ben ik dus gewoon helemaal vergeten. Dat kwam allemaal omdat ik zo nerveus was. De volgende keer…” Ze is een kei in het analyseren van haar gevoelens. Ik zie ze veel, mensen die over hun gevoelens praten in plaats van uit hun gevoel. Uiteraard is daar niks mis mee, analyseren en over je gevoelens praten. Vaak doen we dat omdat we zo proberen om grip te krijgen op onze gevoelens. Om ze in beheer te hebben, onder controle. Want wat zou deze dame het fijn vinden om zich nooit meer zo ongemakkelijk te voelen tijdens een sollicitatiegesprek. “Hoe zorg ik er dan voor dat dit niet meer gebeurd?” vraagt ze me dan ook.
Als je praat over je gevoel zit je eigenlijk meer in je hoofd. Ben je aan het analyseren of pieker je over hoe je het anders had moeten doen. Ken je die 2 mopperkonten van de muppetshow? Statler en Waldorf? Dat soort stemmetjes in je hoofd, de hele dag, over alles. We denken dat we het vanuit ons hoofd kunnen oplossen of kunnen controleren; Als ik maar alle scenario’s uitwerk en alle beren op de weg probeer te tackelen, dan kan er niks meer fout gaan. Dit geeft ons vaak een gevoel van controle en (schijn)zekerheid. Mensen denken ook vaak dat ik als hapto mijn gevoelens kan controleren, dat ik er grip op heb. Dat dat is wat ik mensen leer, hun gevoelens beheren. Dat is niet wat ik doe of kan, ik praat alleen meer vanuit mijn gevoel denk ik.
Daarin nodig ik deze dame dan ook uit; om in het hier en nu te vertellen en stil te staan bij haar gevoelens en deze te benoemen. Ik gids haar hierin en zienderogen ‘zakt’ ze meer in haar lijf. De spraakwaterval vertraagt, haar stem zakt een octaaf, ze wordt rustiger. Ze wordt zich bewust van haar gevoel in het moment, in haar lijf. Er komt veel los aan emoties van angst en schaamte. Ik merk dat ik bij dit verhaal kan blijven, dit is puur, zonder opsmuk en zonder ruis van analyses en aannames. Ze laat me dichtbij komen, kwetsbaar en open, het geeft me een gevoel van verbinding, van echt in contact zijn. Ze valt even stil en dan zegt ze: “Maar als ik dus zo bang ben en ik wil zo graag een job, dan ga ik rare capriolen uithalen, ga ik proberen alles te controleren, heel hard werken. Wordt ik eigenlijk heel gespannen en star waardoor ik mijn speelsheid, mijn flexibiliteit, mijn gevatheid en ook misschien mijn humor verlies. Dan verlies ik dus eigenlijk mezelf…” Juist, beaam ik, in het praten vanuit je gevoel maak je direct contact, ten eerste met je zelf. En daarna neem je jezelf mee in het contact met de ander. Authentiek, zoals jij bent, niet verborgen achter een masker van perfectionisme en controle. Hoe mooi is dat!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
