[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”]De inhoud komt na de vorm. We denken dat waar we over praten, de inhoud van het gesprek, het belangrijkste is. Terwijl, hoe we onszelf voelen, onze gevoelens voor onze gesprekspartner in kwestie op dat moment en de mate van verbinding, het gene is wat in grote mate bepalend is voor de uitkomst van het gesprek.
“Ik dacht, ik houd m’n mond maar, dan kan ik ook niks fouts zeggen”. Daar, op dat moment, voel ik mijn irritatie, mijn boosheid wegebben.
Wat er 5 minuten eerder gebeurde: “Doe dat niet”, m’n kind gaat door. We zitten aan tafel te eten, de meneer en ik doodmoe na een kort nachtje door een nachtje stappen (als ik moe ben, heb ik een korter lontje, minder geduld, eerder getriggerd). “Stop daar nou mee”, kind doet het nog een keer. Mijn irritatie loopt op; Hé, ik zeg toch stop daar mee! Er zit ook nog een irritatie over hetzelfde van gisteren toen we bij mijn vader op bezoek waren en hij ook niet luisterde en ik me een beetje schaamde tegenover mijn vader dat hij niet luisterde. Dat speelt hier vandaag ook nog mee en ik vaar met stemverheffing tegen hem uit over luisteren etc.
Mijn kind gaat de andere kant op zitten kijken en houdt zijn mond. Mijn bloed begint te koken. Hier kun je me dus echt heel boos mee krijgen; Mij een beetje negeren. “Kijk me aan als ik tegen je praat!” zeg ik heel fel, ik schreeuw haast. Kind kijkt me achteloos aan en ik heb het bijna niet meer! “Serieus kerel, jij moet vooral zo doorgaan, ik ga hier uit mn stekker en jij gaat dit gedrag vertonen, je maakt me echt heel erg kwaad met je niks zeggen en wegkijken! Daar, op dat punt, dát zinnetje: “Ik dacht, ik houd m’n mond maar, dan kan ik ook niks fouts zeggen, want ik ben ook super moe”. Dat zorgde voor mij voor verbinding.
Doorgaans zijn er drie primaire redenen die onderhuids meespelen waarop een discussie of gesprek kan uitmonden in een impasse. Een daarvan is het respect en erkenning; heb ik het gevoel dat ik word gewaardeerd, krijg ik het gevoel dat ik er toe doe? Mijn (kind)-patroon werd getriggerd door zijn gedrag. Ik had die nacht 3 uur geslapen, ik was doodmoe, komt erbij dat mijn pijnpunt zit in het gewaardeerd worden, gezien worden, doe ik er toe. Op het moment dat ik voel dat zijn gedrag niet bewust tégen mij is en dat wordt uitgesproken, voel ik me gezien en is dat dus blijkbaar voor mij genoeg om te verzachten, uit te reiken en de verbinding aan te gaan.
We zijn geneigd om naar de ander te kijken: ja maar hij. Maar wat is je eigen aandeel? Voel/ken/ben jij bewust van je patronen en gevoeligheden? En in welke mate bepaald dit de kleur van het gesprek? En de uitkomst? Hoe komt het dat je de ene persoon meer mag dan de andere? Wat je voelt gaat vooraf aan hoe je doet en hoe je reageert op je omgeving. Andersom heeft je omgeving invloed op wat je voelt. Vaak zijn we ons hier niet zo van bewust, maar is dit wel zichtbaar en merkbaar. Gewoon haptonomie ? [/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
