Een ijselijke gil uit de tuin, ik verstijf, mijn nekharen staan overeind. Mijn oudste van 9 stormt de keuken in, dikke tranen stromen over zijn wangen. Het kuikentje, de grootste van de 2 is dood. De kuikens hebben bijna 4 weken met z’n tweetjes in een doos bij ons in de huiskamer gewoond. Gisteren was het hok dat opa voor ze had gemaakt klaar en zijn ze uitgevlogen. Met uiterste concentratie brachten mijn kinderen de twee kuikens naar hun buitenverblijf. Ze maakten zich wat zorgen of er misschien toch niet een vos bij kon, het hok werd door papa en opa verplaatst. Nieuw voer, schoon drinkwater, ze zijn er nog even bij gaan zitten om zeker te weten dat het goed ging met de kuikens in het nieuwe hok.
En dan nu, gisteren nog springlevend, nu dood. Het verdriet is immens, sta ik daar met 2 ontroostbare kinderen. De middelste komt ook aangerend. Waar de oudste en de jongste tranen met tuiten huilen en mij heel erg opzoeken gaat de middelste anders om met dit verdriet. Hij gaat hartjes maken voor in het doosje waar we kuiken in gaan begraven. Hij blaast een ballon op voor aan de doos, samen beslissen we dat het beter is om de ballon aan een stok te maken om bij het grafje te zetten.
Papa oppert om kuiken te cremeren maar de oudste barst opnieuw in huilen uit en zegt: jij gaat mijn lieve kuikentje niet verbranden! Het zit hoog, ik voel zo met hem mee, ik zou zo graag zijn verdriet wegnemen. Als opa een gat heeft gegraven, legt mijn oudste het doosje in het gat. Daar staan we dan zondagochtend; opa de grafdelver en papa zijn nauwelijks aangedaan. Oma, de kinderen en ik staan doodstil rond het gat. Met diep respect voor het allerliefste kuiken dat geen kip heeft kunnen worden.
De middelste is de eerste die weer gaat spelen. Zijn kleine zusje volgt snel. Ik loop samen met de oudste terug naar de keuken. Halverwege blijven we staan. Ik pak hem stevig vast; “Dit is verdriet kerel, verdriet doet pijn. Er is niks wat ik kan zeggen of doen om het minder te maken en dat vind ik erg. “Maar verdriet hoort bij het leven, net als vreugde. Het doet alleen zo’n pijn.”
Inmiddels zitten we aan de koffie en weten de buren dat er 1 kuiken dood is, werd er ruzie gemaakt over wie het vanmiddag aan de andere opa mocht vertellen. Voor mijn kinderen was dit vandaag een groot verdriet, voor mij een aanleiding voor mijn eerste blog: haptonomie ongewoon gewoon. Een blog over stilstaan bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf huist dat dan? Verdriet, het maakt me stil, naar binnen gekeerd, een klomp in mijn maag. Ik herinner me een uitspraak die ik ooit op de opleiding heb gehoord: ‘sadness doesn’t want to be healed. It wants to be held’. Verdriet wil niet geheeld worden, het wil vastgehouden worden. Zeker als het nog zo vers is. Wees er gewoon mee samen, zie dat het er is en hoe het zich laat zien.
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
