[responsivevoice voice=”Dutch Female” buttontext=”Luisteren”]Ziek, in bed, verstandig maar pfff wat een strijd! Over oude overtuigingen die je veel gebracht hebben maar je soms ook gruwelijk in de weg kunnen zitten!
Ik ben ziek, ik blijf in bed, verstandig. Maar eer ik dat voor mezelf durf toe te geven, pffff! “Ben je wel ziek genoeg? Je kunt toch wel even de bieb draaien?” Er volgt een hoestbui, mijn keel is rauw en voelt als schuurpapier. “Stel je niet zo aan, je gaat zo meteen gewoon uit bed en brengt de kinderen naar school. Kun je daarna terug naar bed indien nodig.” Ja, maar als je je zo goed voelt, kun je vast ook naar de les, toes to bar oefenen, dat is leuk!” Dit is een kleine greep uit wat er dan zoal door mijn hoofd gaat. Ik heb de hele nacht liggen zweten, hoesten en snotteren. Het hing al een paar dagen in de lucht, gisteren had ik al een stem waar ik zo een zwoel bandje mee zou kunnen inspreken. Maar ik was uiteraard wel gaan werken, 1 dagje even doorzetten, het is maar een verkoudheid, niet eens griep volgens mij… En het is niet alleen die verkoudheid, het is ook gewoon druk. Daar heb je ook last van, niet iets om voor thuis te blijven.
Toegeven dat ik dus een pas op de plaats moet maken, toegeven aan mezelf gaat dus gepaard met de nodige stemmetjes, oude overtuigingen, de nodige oordelen en veroordelingen. Toegeven aan mezelf is dus 1 ding, vragen aan de meneer of hij mij kan helpen is een tweede. Ja, vrágen! Er was een tijd dat ik vond dat de meneer moest zien of zelfs moest aanvoelen dat ik me niet lekker voelde. Dan wilde ik dat hij zei dat ik toch maar echt in bed moest blijven, dat hij wel kon zien dat ik me niet lekker voelde. Ik weet inmiddels dat ik me moet melden, dat niemand voelt wat ik voel, dat ik zelf de verantwoordelijkheid moet nemen. Dat er weinig aan me te zien valt en dat de meneer alles voor me wil doen maar dan moet hij het wel weten. En dat betekent dat ik het hem wel moet vragen. En dat is dus het andere, vragen is toegeven dat ik zelf iets niet kan, dat ik hulp nodig heb. Er waren tijden dat ik liever door ging dan dat ik om hulp moest vragen. Die kant ken ik zo goed van mezelf, op karakter, in de verharding, gevoel uitschakelen, doorzetten. Om dan helemaal uitgeblust, opgebrand te mopperen; ik moet ook altijd alles zelf doen!
Zo ook dus met ziek zijn. Zo ben ik ook opgevoed, eerst proberen en als het dan echt niet gaat, belt de juf. Je bleef, vroeger bij ons, niet zomaar thuis. En daar is niks mis mee, het heeft me onder andere gemaakt tot wie ik nu ben. Het heeft me een dosis doorzettingsvermogen gebracht maar ook dus de andere kant, het almaar doorgaan. Het gevoel dat je half dood moet gaan eer je je ziek meld. En als je niet 75% van de tijd slapend in bed doorbrengt, je je gaat afvragen of je niet net zo goed had kunnen gaan werken/zelf de kinderen naar school had kunnen brengen/sporten, om maar iets te noemen. Gelukkig heb ik deze blog geschreven, is deze dag in bed nog ergens goed voor geweest .
Met welke zinnetjes of opvattingen ben jij opgegroeid en hebben je van de ene kant veel gebracht maar zitten je af en toe ook gruwelijk in de weg?[/responsivevoice]
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
