Nog steeds geen geluid! Op het scherm zie ik mensen praten maar ik hoor niks. Ik weet het niet meer, voor de tachtigste keer denk ik weer, waarom doe ik dit? Waarom ben ik hier aan begonnen ondanks dat alles in mij in de weerstand ging? Naast dat ik de grootste IT-nitwit ben, die blij is met haar mannelijke collega’s die weten what to do when there’s no wifi-signal, de secretaresse die weet hoe de printer werkt, alle drie mijn kids al beter weten hoe je de tv van netflix naar gewone tv zet of naar de playstation, kon ik me dus echt niet voorstellen dat ik net zo lyrisch over het contact via beeldbellen zou zijn als een aantal van mijn andere collega therapeuten. Ik kon me niet voorstellen dat er net zo’n contact zou ontstaan als met mijn face-to-face behandelingen. Dus waarom dan toch tegen beter weten in aan de “zoom”?
Gezwicht onder druk van de omgeving; het tempo van de buitenwereld en de algemene verwachtingen die daar bij horen, FOMO; als ik niet meega in deze tijd, lig ik er uit. Met daarbij het ongewisse van deze tijd, hoe lang gaat deze lockdown duren. Overal om me heen hoorde ik iedereen over Zoom, Teams of andere vormen van beeldbellen. Hoe moeilijk kan het zijn? De meneer zit hele dagen met zijn headset op, in te bellen, volgens mij belt hij wel het meeste zonder beeld, want ik heb nog niemand commentaar horen leveren op zijn playstation headset. De kinderen staan dagelijks in contact met hun juf via Teams. Enthousiaste collega fysiotherapeuten: “Dat beeldbellen gaat wel goed hoor!” “Het was g.e.w.e.l.d.i.g.!” “Nee, ik had ook nooit verwacht dat ik toch echt via beeldbellen iets kon betekenen maar het was zo mooi, ik ben helemaal om”, hoorde ik een collega haptotherapeuten zeggen, tijdens een van mijn eerste Zoom-meetings.
Ik was iets minder enthousiast. Zat ik daar, met dopjes in mijn oren, geen idee waar te kijken, hoe te kijken. Zo bewust van mezelf, zo ongemakkelijk zo continue prominent voor die lens. Ik schreef vorig jaar een stukje over hoe ongemakkelijk ik me voel voor de camera; zelfbeeld. Een zenuwachtig lachje, hmm, niet echt gepast, beter een serieuze blik. OMG, I need a mask! Hedendagen moet je niet openlijk toegeven dat je twijfelt of geen idee hebt wat je aan het doen bent. Twijfel en onzekerheid is niet succesvol, chique, of stoer en al helemaal nooit voor de camera! Dus zorgen we ervoor dat we massaal een mechanisme ontwikkelen om onze onzekerheid te verbloemen, een leuk maskertje bijvoorbeeld. Eentje met een leuk enthousiast filtertje. Eentje die bij voorkeur verbloemt dat je een energie-lek hebt, of hoofdpijn of stijve kaken van het flauwe glimlachje.
Hoe ik mijn best ook deed, ik werd niet enthousiast. Ik kon me er niet toe zetten. Mijn vak gaat in de basis over contact, verbinding. Over uitnodigen, antwoorden en samen in contact zijn. Maar dan wel van het echte soort. Echte zintuigelijke verbinding met oogcontact, gevoel, lichamelijke gewaarwordingen, (aan)raken, de stilte, het (ongemakkelijke) lachje, de voelbare onderliggende emotie, de blik achter het masker, de resonantie in iemand zijn stem. Iemand zijn houding, bewegingen of juist de star/stugheid die duidelijk zichtbaar is als je met iemand in gesprek bent. Die waardevolle informatie mis ik tijdens het beeldbellen. Afgelopen week mocht de fysiotherapiepraktijk weer open en heb ik al weer een aantal mensen live gezien. Wat een verademing! Vanaf komende maandag 11 mei mag ik ook weer officieel mensen in mijn hapto-praktijk ontvangen, ik kijk er naar uit! – Zoom
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
