“Ik hoop dat je zo wat tijd voor jezelf krijgt” daar gaat meneer met de jongste twee even een rondje hobbelen.
De nood is hoog; geen afleiding, nauwelijks uitzicht op versoepeling van de maatregelen, onzekerheid; hoe lang nog? Misschien wordt er op allerlei knoppen geduwd als het gaat om je vrijheid. Wordt je opstandig omdat ‘hoezo bepaalt iemand wat jij wel of niet mag doen”. Het niet kunnen doen wat je graag wilt en ‘het moeten’ dat ons van hogerhand wordt opgelegd. En die knoppen, als je je daar niet bewust van bent kunnen leiden tot boosheid, een kort lontje, emotionele uitbarstingen, gevoelens van onmacht en niet begrepen voelen en ook gevoelens van stress of lichamelijke klachten.
Ik heb zelf niet zo veel moeite met bovenstaande, ik heb juist meer last van dat ik nooit meer alleen ben sinds iedereen weer thuis is. Dat is ook waarom ik van de week een boek las in de auto, waarom ik het heerlijk vind om naar de praktijk te fietsen of om mijn 5,6km rondje te lopen; heel even niemand om me heen die iets van me verlangd. Toen de kinderen klein waren, ging ik daarvoor wel eens naar de wc, heel even op mezelf. Kon ik ook mega geïrriteerd raken als een van de kinderen mee ging!
Waar ik het nu aan merk dat ik tijd voor mezelf nodig heb? Eigenlijk hetzelfde: Dat ik me steeds meer ga irriteren aan kleine dingen, kortaf reageer op normale vragen en de neiging om mezelf zielig te vinden dat ik het allemaal alleen moet doen terwijl dat compleet nonsens is. Dus in plaats van in die put te vallen van zelfmedelijden, grijp ik de trigger aan om mezelf bij de kladden te pakken, richt ik me op mijn binnenwereld om te voelen wat ik voel. Te inventariseren wat ik nodig heb en hoe ik daar zelf voor kan zorgen of wat ik daarvoor nodig heb van een ander. Inmiddels heb ik de moed dit te zeggen en te vragen ook al voelt het naar sommige mensen toe nog steeds kwetsbaar. Bijvoorbeeld als ik een collega vraag om een patiënt van me over te nemen zodat ik ruimte krijg in mijn volle agenda of de meneer te vragen om mij te faciliteren dat ik een paar uurtjes met mezelf kan zijn op een zondagmiddag. Het schuurt aan te kort schieten maar dat stemmetje herken ik inmiddels ook en weet ik te parkeren. Ik weet inmiddels dat dit is wat ik op dit moment nodig heb. Juist door dit te voelen, er naar te luisteren en er naar te handelen, neem ik mezelf serieus. Hierdoor krijg ik meer ruimte voor mezelf, ben ik een leuker mens wat uiteindelijk ook weer voor meer ruimte en oprechte verbinding met de ander zorgt.
Als je geen (in) zicht hebt op je zelf, je eigen patronen, je pijnpunten, je knoppen, je emotionele triggers. Handel en reageer je vaak puur emotioneel als er op een knop wordt gedrukt. Je flipt de pan uit, je reageert ‘overdreven’. Meestal is dit een (kind) stuk dat de kop op steekt, waar vroeger pijn op zat en nog steeds, gezien de heftigheid van de reactie. Een emotioneel stuk waar je nog niet naar gekeken hebt, nog niet onderzocht. Vooral deze tijd van onzekerheid zorgt voor korte lontjes en triggers all over. Wat zijn jouw triggers? En ben je je van deze triggers bewust? Kun je ruimte maken voor jezelf, durf je bewust ja te zeggen tegen je eigen behoeften?
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
