Wie heeft de norm verzonnen dat je je kwetsbaarheden verstopt? Wie heeft verzonnen dat je zwak bent (en daarmee de norm onbekwaam) als je af en toe laat zien dat je twijfelt of dat je het misschien wel niet weet? Ik zie en voel hoeveel inhoudelijker en waardevoller contact kan worden als er niet alleen maar over successen wordt geblaat. Ik zie en voel tijdens (hapto) consulten wat een impact het kan hebben als die kwetsbare, onzekere kant er ook mag zijn. Daarom schrijf ik stukjes, niet omdat ik de hele dag als een onzeker, timide poppetje door het leven struin. In tegendeel juist. Maar juist die kwetsbaarheden, en deze onder ogen te zien, hebben een enorme bijdrage geleverd aan mijn ontwikkeling als vrouw, moeder, therapeut en ondernemer.
Die kwetsbaarheden, die onzekerheden kunnen zomaar de kop opsteken; Zoals het gevoel, dat je zomaar in eens kan overvallen dat je ergens niet klaar voor bent (samenwonen, huis kopen, moeder worden) of dat je denkt dat iets je niet gaat lukken (om af te studeren of je rijbewijs te halen)? Dat het (je presentatie, de cijfers, het ontwerp, je scriptie of wat dan ook) nog niet perfect is? Dat je allerlei (doem)scenario’s bedenkt voor iets wat gaat komen, een sollicitatie bijvoorbeeld of een date? Dat je het belangrijk vindt wat anderen van je vinden en zeker niet af wilt gaan voor bepaalde mensen? Ik had het van de week; Ik kreeg een uitnodiging om mee te doen aan de finale van de lockdowngames van onze box. Alle radars in mijn hoofd begonnen op volle toeren te draaien dat het wellicht beter was als ik me zou afmelden, want ik ben daar niet klaar voor, ik hoor daar niet thuis, ik hou er niet van als ik weet dat er mensen naar me kijken. En het mooie is, als je excuses zoekt om iets niet te doen, vind je die altijd wel;
• het is wel erg last minute
• de verjaardag van ons nichtje
• verjaardag van onze middelste dag ervoor
• ze gaan filmen, iets wat ik echt niet fijn vind! Dat is dan ook wat ik ’s avonds ter tafel bracht, een zak vol (slappe) excuses.
“Ik snap jou niet hoor, dat is toch leuk! Je hebt er toch hard voor gewerkt? En het is toch niet echt heel anders dan een training of zo? En als er niet gefilmd werd, zou het dan anders zijn? Het is op bekend terrein, ik snap niet dat je er zo mee bezig bent!” Ik zit tegenover de meneer aan tafel. Ik heb zojuist gezegd dat ik nog niet weet of ik wel wil mee doen aan de finale van de lockdown games. Hij vind dit grote onzin en kan zich er totaal niks bij voorstellen waar ik ‘zo moeilijk’ over doe. We staan lijnrecht tegenover elkaar in deze. Ik weet niet wat me bozer maakt, dat hij zich totaal niet kan voorstellen hoe ik me voel of het feit dat hij me het gevoel geeft dat ik me aanstel. Hoe dan ook, daar zit ik als een klein kind, boos en opstandig, hakken in het zand, met mijn armen stevig over elkaar, mezelf houvast gevend. “Als je het dan toch niet wil begrijpen, als je alleen maar mij wil overtuigen dat ik het wel moet doen dan laat maar!”
Hoe leg je uit aan iemand hoe je je voelt? Hoe iets voor jou voelt? Hoe iets je angst inboezemt, spannend vind terwijl die ander zich daar helemaal niets bij voor kan stellen? Die het moeilijk vind om het van jouw perspectief te zien? Bij gevoel hoort een beleving, een beleving van iets wat je eerder hebt doorgemaakt en aan deze ervaring zijn gevoelens gekoppeld.
“We kunnen ons verleden totaal niet veranderen, de krenkingen die ons in onze kindertijd zijn aangedaan, kunnen we niet ongedaan maken. Maar we kunnen wel onszelf veranderen, onszelf repareren, onze verloren integriteit heroveren. Dat kunnen we doen door te besluiten de in ons lichaam opgeslagen kennis van wat vroeger gebeurd is nader te bekijken en deze dichter bij ons bewustzijn te brengen. Dat is inderdaad een ongemakkelijke procedure, maar het is de enige die ons de mogelijkheid biedt eindelijk de onzichtbare en toch zo wrede gevangenis van de kindertijd te verlaten en onszelf te transformeren van onbewust slachtoffer van het verleden in een verantwoordelijk mens die zijn geschiedenis kent en ermee leeft.” Drama van het begaafde kind ~ Alice Miller
Mijn reactie is veel te heftig, buiten proportioneel en niet in verhouding met waarover het gaat. Het is een reactie niet op het hier en nu maar gekoppeld aan een ervaring uit het verleden. Mijn beleving. Mijn pijnpunt van vroeger wordt hier aangestipt; het kleine meisje dat zich zo onveilig voelde en daarmee zo veel angst ontwikkelde om af te gaan voor de hele groep. Ik herken hem maar vind hem nog moeilijk precies uit te leggen en terug te koppelen op de huidige situatie van de finale.
De meneer zit stoïcijns tegenover me, zijn empathie is in de koelkast geparkeerd. Juist deze niet-empathische houding triggert me om verder te kijken dan het kleine meisje dat gepest is. Als hij me op dat moment gesust, getroost of ander zins empathisch was geweest, had ik mogelijk niet verder onderzocht wat in deze situatie het voor mij zo spannend of eng maakt. Had ik mogelijk niet ‘de oude gevoelens’ herkent die ik over de huidige situatie legde. Ik ken mijn geschiedenis, ze heeft me gemaakt en gevormd. En heel soms steekt, op een onbewaakt ogenblik, het kleine meisje haar hoofdje om de hoek. Maar ik bèn dat kleine meisje niet meer. Ik ben gegroeid, veranderd, ken mijn verleden en ben verder ontwikkeld. Het zijn oude angsten en gevoelens die ik hier projecteer. Mijn verwachtingen en hoge latten als een harnas om me tegen mijn kwetsbaarheid te beschermen, me als het ware in te dekken tegen de pijnlijke gevoelens van schaamte en oordelen.
De finale is over een paar dagen. Uiteraard zal ik nerveus zijn maar laten we eerlijk zijn, er hangt niks van af! De afgelopen weken hebben mensen veel harder geknokt voor belangrijkere zaken! Ik ben door onder andere de lockdowngames de afgelopen weken gegroeid op de kortere, snellere work-outs. Een sprinter zal ik echt nooit worden maar ik ben trots op hoe ver ik fysiek maar zeker ook mentaal ben gekomen de afgelopen jaren. Ik ga er alles aan doen om mijn beste prestatie neer te zetten, zodat ik trots op mezelf kan zijn dat ik alles gegeven heb. En buiten dat, ga ik mijn stinkende best doen om de liefde en support te voelen van de mensen om mij heen die me ondanks mijn rare kwetsbaarheden en imperfecties supporteren!
Ik ben Simone, moeder van 3, Fysiotherapeut, dappere donder, ondernemend, gevoelig, sociaal, fit & sterk en in de zomer van 2018 afgestudeerd HAPTOTHERAPEUT. Wat is dat dan, haptonomie? De meeste mensen weten niet wat haptonomie is. Of denken aan iets zweverigs. Maar haptonomie kan juist heel concreet zijn; het gaat namelijk over het (h)erkennen van gevoelens. Je lichaam vertelt veel over hoe je je voelt: gespannen schouders, een knoop in je maag, knikkende knieën. HERKENBAAR? Soms moet of wil je er iets mee, soms niet. Deze blogs gaan over zaken uit mijn dagelijkse leven als moeder, ondernemer, crossfitter, vriendin, partner; kortom het leven van alledag waarbij ik stilsta bij alledaagse gevoelens en waar in je lijf die dan huizen.
